λήγουσαν ἢ τὴν προπαραλήγουσαν, πᾶσα ἡ κατάληξις ἀπὸ τοῦ τονιζομένου φωνήεντος πρέπει νὰ ᾗ ἐντελῶς ἡ αὐτὴ κατὰ τὴν προφορὰν εἰς τὰς δύω ὁμοιοκαταληκτούσας λέξεις, οἷον· πέτρα=μέτρα· ἤκουσα=ἀνήκουσα· σήμερον=ἴμερον. Τὰ δὲ γέλωτα καὶ ἔρωτα δὲν ὁμοιοκαταληκτοῦσι περισσότερον ἢ λύκος καὶ ἵππος.
Τῆς τονιζομένης ὅμως ληγούσης ἡ ὁμοιοκαταληξία πρέπει νὰ περιλαμβάνῃ ὁλόκληρον τὴν τελευταίαν συλλαβήν, οὐχὶ ἀπὸ μόνου τοῦ τονιζομένου φωνηέντος ἀρχομένη.
| Οὕτω | θε-ὸς | ὁμοιοκαταληκτεῖ | μετὰ | λα-ὸς, | υἱ-ὸς, | οὐχὶ | μετὰ | κα-λὸς |
| ἰα-τρὸς | » | » | μη-τρὸς, | » | » | φαι-δρὸς | ||
| ἐμ-πρὸς | » | » | λε-πρὸς | » | » | γαμ-βρὸς | ||
| εἰ-πεῖ | » | » | ἀστρα-πὴ | » | » | κρα-τεῖ | ||
| κα-λὴ | » | » | πο-λὺ | » | » | κα-κὴ | ||
| ψυ-χρὸς | » | » | αἰσ-χρὸς | » | » | μι-κρός | ||
| οἰ-κτροὶ | » | » | με-τρεῖ | » | » | γα-στρὶ | ||
| κ.τ.λ. |
Εἰς τοὺς ἀντιδιϊσχυριζομένους ὅτι ὁ περιορισμὸς οὗτος ἔχει τὰς δυσκολίας του, ἠδυνάμεθα ν’ ἀπαντήσωμεν· «Τί νὰ γίνῃ; Οὐ παντὸς πλεῖν εἰς Κόρινθον.» Ἀλλὰ προτιμῶμεν νὰ παρατηρήσωμεν ὅτι παντὶ τῷ τὴν γλῶσσαν, καὶ τὴν χαριεστάτην αὐτῆς μορφήν, τὴν στιχουργίαν, μετ’ ἀγάπης καὶ ἐπιμελείας καλλιεργοῦντι οὐδόλως ἐστὶν ἀνέφικτον νὰ ὑπερνικᾷ ταύτας τὰς δυσκολίας, ὡς ἀποδεικνύουσιν οὐχὶ χιλιάδες, ἀλλὰ πολλαὶ μυριάδες στίχων οὓς δόκιμοι στιχουργοὶ ἔγραψαν, τὸν ἁπλούστατον τοῦτον σεβασθέντες κανόνα. Καὶ ἐν τῷ πεζῷ λόγῳ ἡ γραμματικὴ ἀκρίβεια δὲν εἶναι ἀπηλλαγμένη δυσχερειῶν. Ἀλλὰ δὲν δυνάμεθα ν’ ἀσπασθῶμεν τὸ δόγμα τοῦ ἀξιοῦντος, ἕνεκα τῶν δυσχερειῶν τούτων, καὶ πρὸς εὐκολίαν του, νὰ καταργήσῃ τοὺς γραμματικοὺς κανόνας, ἢ ν’ ἀθετῇ αὐτοὺς κατὰ βούλησιν, οὐδὲ συγχαίρομεν τῇ φιλολογίᾳ ἥτις εἰς τοιοῦτον ἔδαφος θὰ ἐφύετο. Εὕρηνται ἴσως παρ’ ἡμῖν τινες, οἱ παιδιόθεν εἰς ξένας φιλολογίας καὶ γλώσσας τρα-
