ρούμενοι εἰς πρῶτον κῶλον δακτυλικὸν, καὶ εἰς δεύτερον μᾶλλον ἀναπαιστικόν.
Τὰς αὐτὰς δὲ τομὰς πρέπει ἀφεύκτως νὰ ἐφαρμόζωμεν καὶ ἡμεῖς, ἂν θέλωμεν νὰ μιμώμεθα τὸν στίχον ἐκεῖνον κατὰ τὰ κυριώτερα τῆς ἁρμονίας αὐτοῦ. Οἷον·
- Τότε ὁμοῦ οἰμογὴ|καὶ κραυγὴ νικητῶν ἀνηγέρθη. Ἑφθημ. (–∪∪,–∪∪,–|∪∪,–∪∪,–∪∪,–∪)
- Πλὴν, μὰ τὸν Δία,|ὀρθῶς ὁ σοφώτατος Ὅμηρος εἶπε. Πενθ. (–∪∪,–∪∪,–|∪∪,–∪∪,–∪∪,–∪)
ε′. Διὰ τὰ ἐπιγράμματα ἰδίως καὶ τὰς ᾠδὰς εἶχον οἱ ἀρχαῖοι καὶ τοὺς λεγομένους πενταμέτρους, συνισταμένους ἐκ δύω δακτύλων (ἢ ἀναπαίστων) καὶ συλλαβῆς μακρᾶς, μεθ’ ἣν ἡ τομή, τοῦτο δὶς ἐπαναλαμβανόμενον.
Ἡ μίμησις τοιούτου στίχου παρ’ ἡμῖν ἔχει τὴν δυσκολίαν τῶν δύω μακρῶν, αἵτινες ἐν τῷ μέσῳ ἀκολουθοῦσιν ἀναγκαίως ἀλλήλας, ὡς·
- Πλὴν ἐπ’ αὐτοῦ ὡς κισσὸς|εὔκαμπτος ἕρπ’ ἡ γυνή. (–∪∪,–∪∪,–|–∪∪,–∪∪,–)
στ′. Ὁ δ’ ἀναπαιστικὸς τετράμετρσς ἔχει παρὰ τοῖς ἀρχαίοις τὴν τομὴν μετὰ τὴν δευτέραν διποδίαν καὶ ὅταν τὸν μιμώμεθα, τὴν αὐτὴν πρέπει καὶ δύναται νὰ λαμβάνῃ καὶ παρ’ ἡμῖν. Οἷον·
- Εἰς τὸ σκῆπτρον καθήμενον ἦτον πτηνόν,|καὶ τῶν δώρων του ὅλων μετεῖχε (∪∪–∪∪–,∪∪–∪∪–,|∪∪–∪∪–,∪∪–∪)
Πρόσθετον κόσμημα, καὶ προσέτι ἀλεξητήριον κατὰ τῆς ῥυθμικῆς μονοτονίας προσετέθη εἰς τὴν νεωτέραν στιχουργίαν ἡ ὁμοιοκαταληξία, ἥτις δυνάμεθα νὰ καυχηθῶμεν ὅτι παρ’ ἡμῖν ἐστὶ πλουσιωτέρα ἢ παρὰ πάσῃ ἄλλῃ γλώσσῃ.
Οἱ θεμελιώδεις αὐτῆς κανόνες εἰσίν· ὅτι διὰ τὴν τελευταίαν τοῦ στίχου λέξιν, ἂν τονίζηται εἰς τὴν παρα-
