ἐμφανιζόμενα ὡς φανταστικὰ ἰνδάλματα ὑπὸ τὸν φακὸν τοῦ καλειδοσκοπίου. Καὶ αὐτὴ δὲν ἐχόρευσεν ἀκόμη, ἐνῷ ὁ χορὸς ἐγγίζει εἰς τὸ πέρας. Κανεὶς δὲν ἐπρόσεξε, κανεὶς δὲν ἐσκέφθη περὶ αὐτῆς. Καὶ τήκεται ἐκεῖ ὑπὸ τῆς ὀδύνης καὶ τῆς ἀπελπισίας, ὡς ἔκπτωτος βασιλεὺς τείνων δίσκον ἐπαιτείας, ὡς ἄγγελος κρημνισθεὶς εἰς τὰ τάρταρα καὶ θεώμενος ἀπὸ τοῦ βάθους τῆς πτώσεώς του τὴν Ἐδέμ, ἐν ᾗ ἐτρύφα ἄλλοτε. Καὶ μόνον ἡ φιλάνθρωπος πρόνοια τῆς οἰκοδεσποίνης ἐπικαλεῖται τὴν γενναιοφροσύνην κανενὸς οἰκογενειακοῦ γνωρίμου, ὅστις ἀποδέχεται τὴν θυσίαν τοῦ νὰ κάμῃ δύο στροφὰς τοῦ βὰλς μετὰ τῆς λησμονηθείσης γεροντοκόρης…
Αἱ συνομήλικοί της, αἱ ὁποῖαι ἄλλως τε δὲν ὑπῆρξαν χαριέστεραι οὐδ’ ὡραιότεραι αὐτῆς, ἐγένοντο ἤδη ἀπὸ πολλοῦ εὐτυχεῖς σύζυγοι, μητέρες καὶ προμήτορες ἴσως. Καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ νήπια, τὰ μικρὰ κοράσια, τὰ ὁποῖα ἐκάθιζεν ἐπὶ τῶν γονάτων της, ἀποκατεστάθησαν εὐδαίμονες σύζυγοι. Καὶ αὐτή…
Ὅταν ἀναγινώσκῃ εἰς τὰς ἐφημερίδας τὸν δεῖνα ἢ δεῖνα τελεσθέντα γάμον, ὅταν ἀκούῃ ὅτι τὸ δεῖνα συνοικέσιον ἐπραγματοποιήθη, ἕκαστον ἄγγελμα τοιοῦτο φθάνει ὡς κεραυνὸς εἰς τὰ μύχια τῆς ψυχῆς της καὶ τῇ ὑπεκκαίει μυρία αἰσθήματα.
Ὁμιλοῦσιν ἐνώπιόν της περὶ κάλλους, περὶ νεότητος, περὶ εὐτυχίας, περὶ συζυγικῶν καὶ υἱικῶν φίλτρων, περὶ τῶν θελγήτρων τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου, καὶ ἐκείνη αἰσθάνεται ξεσχιζόμενα μίαν ἀκόμη φορὰν τὰ σπλάγχνα της ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ σπαραγμοῦ, ὃν δοκιμάζει ὁ ῥιγῶν καὶ πεινῶν ἐπαίτης ὅταν, ἀντὶ νὰ τῷ δώσωσιν ἓν τεμάχιον ἄρτου, τῷ λαλοῦσι περὶ ἑκατομμυρίων!…
Ὑπὸ τοιαύτας περιστάσεις καὶ ἐντυπώσεις ἀδιαφορίας, περιφρονήσεως, σαρκασμοῦ, παραγνωρίσεως, πῶς νὰ μὴ
