εἰς μίαν σελίδα, χωρὶς νά ἀναγνώσῃ ἓν κἂν κεφάλαιον, ὅπως λάβῃ ἰδέαν τινὰ τοῦ περιεχομένου…
Καὶ ὁ πόθος τοῦ μυστηριώδους ἀγνώστου, ἐπὶ τὰ ἴχνη τοῦ ὁποίου δὲν ἀπηύδησε νὰ τρέχῃ, ἀναπτυσσόμενος κατὰ παράδοξον ψυχολογικὸν νόμον ἐφ’ ὅσον ἀπόλλυται ἡ ἐλπὶς τῆς πραγματώσεως αὐτοῦ, ἐξεγείρει θύελλαν εἰς τὴν ψυχὴν καὶ σκοτοδίνην εἰς τὸ πνεῦμα τῆς ταλαιπώρου ἀποκλήρου.
Αὐτή, ἡ ὁποία κατέθελγεν ἄλλοτε διὰ τῆς χάριτος καὶ ἐκυριάρχει παντοῦ, σήμερον εἶναι βάρος εἰς τὸν ἀδελφόν, ἀνησυχία διὰ τὸν περίφροντιν πατέρα, μία κρυφὴ πληγὴ διὰ τὴν μητρικὴν καρδίαν, ἓν κώλυμα εἰς τὴν εὐτυχίαν τῆς μικροτέρας ἀδελφῆς, ἀντικείμενον σαρκασμοῦ διὰ τὰς νεκρὰς καλλονάς, οἴκτου διὰ τὰς ἐγγάμους καὶ ἀδιαφορίας δι’ ὅλον τὸν ἄλλον κόσμον.
Δὲν ἔχει σκοπόν, δὲν ἔχει θέσιν οὐδαμοῦ. Εἰς τὰς συναναστροφὰς παράκειται ὡς μία ἁπλῆ παρένθεσις, ἡ ὁποία ἠδύνατο νὰ λείπῃ. Ἐν μέσῳ κύκλου ὡραίων νεανίδων καὶ ζωηρῶν νέων ἀποτελεῖ οἰκτρὰν παραφωνίαν.
Ὅταν ἐξέρχηται εἰς τοὺς περιπάτους παρὰ τὸ πλευρὸν τῆς μητρὸς ἢ τῆς πρεσβύτιδος θείας, ἐνῷ αἱ νεώτεραι τρέχουν ἐμπρός, τὰ βλέμματα τῶν διαβατῶν αὐτομάτως πίπτουσιν ἐπ’ αὐτῆς λοξὰ, ἀδιάφορα, ἐκφραστικὰ οἰκτιρμοῦ, πλήξεως ἢ συντριβῆς. Καὶ κάθε βλέμμα εἰσδύει ὡς λεπὶς ξίφους εἰς τὸ στῆθός της.
Εἰς τὸν χορόν, ἂν τύχῃ ἐκ συγκαταβάσεως καὶ προσκληθῇ, κάθηται ἐκεῖ ποῦ εἰς καμμίαν γωνίαν λησμονημένη, ἀφανής, ὑπὸ κανὲν παραπέτασμα παραθύρου ἡμιπροκύπτουσα ὡς ἀμφιβολία, ὡς ἔκπληξις. Πρὸ τῶν ἐκ ζηλοτυπίας σπινθηροβολούντων ὀφθαλμῶν της περιδινοῦνται ἐν τῇ μεθυστικῇ μελῳδίᾳ τοῦ βὰλς τὰ ζεύγη τῶν νεαρῶν χορευτῶν, πετῶντα, χανόμενα καὶ πάλιν
