δερις, ἀνδράριον παρακεκομμένον, ὡς λέγουσιν οἱ χρονογράφοι, καὶ τοῦ Ὁμηρικοῦ Θερσίτου διαφέρον κατ’ οὐδέν. Οὗτος ὁ Δένδερις εἰσῆλθε κρύφα ποτε εἰς τὸν κοιτῶνα τῆς βασιλίσσης Θεοδώρας, ἣν εὗρεν ἀσπαζομένην τὰς θείας εἰκόνας. Ἐρωτήσας δὲ τί εἶναι αὐτὰ ἤκουσε παρὰ τῆς βασιλίσσης ὅτι «εἶναι τὰ καλά μου νινιά.» Ὅτε δὲ ὁ Δένδερις ἐλθὼν ἠρωτήθη παρὰ τοῦ βασιλέως πόθεν ἔρχεται ἀπεκρίθη ὅτι ἔρχεται ἀπὸ τὴν Μάναν, ἥτις ἔχει καλὰ νινιά. Ὁ Θεόφιλος ἐννοήσας τί ταῦτα δηλοῦσιν ἤλεγξε τὴν βασίλισσαν διότι παραβαίνει τὰ καθεστῶτα, γινομένη ἀφορμὴ σκανδάλων καὶ παρεξηγήσεων. Ἡ Θεοδώρα ἐδικαιολογήθη εἰποῦσα ὅτι αὕτη ἔβλεπεν εἰς τὸ κάτοπτρον καὶ ὁ Δένδερις τὴν εἰκόνα αὐτῆς κατοπτριζομένην μόνον εἶδε. Κατόπιν φαίνεται ἡ βασίλισσα ὅτι ἐσωφρόνισε τὸν γελωτοποιὸν καὶ τὸν ἐδίδαξε νὰ μὴ λέγῃ εἰς κανὲνα τίποτε περὶ τῶν νινίων. Ὅτε δὲ πάλιν ὁ Θεόφιλος ἠρώτησεν αὐτὸν περὶ τῆς βασιλίσσης «εἰ πάλιν ἄρα τὰ καλὰ νινία ἀσπάζεται,» ὁ Δένδερις ἐνθυμούμενος τὴν παιδείαν ἣν ἔλαβε παρὰ τῆς βασιλίσσης ἀπεκρίθη, ἐπιθεὶς τὴν μὲν δεξιὰν χεῖρα τοῖς χείλεσι, τῇ δὲ ἀριστερᾷ τῶν ὄπισθεν μερῶν ἐπιλαβόμενος «σίγα, σίγα περὶ τῶν νινίων ὦ βασιλεῦ.»
Παρασίτους, γελωτοποιοὺς εὑρίσκομεν εἰς ὅλας τὰς ἐποχάς. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸν τῶν χρόνων νὰ βλέπωμεν καὶ ἄλλους, μάλιστα δὲ βασιλεῖς, ὧν ὁ προορισμὸς εἶναι νὰ ἀντιλαμβάνωνται σπουδαίως τὸν ἀνθρώπινον βίον καὶ νὰ προσπαθῶσι σπουδαίως τοῦτον νὰ προάγωσι καὶ ἐξευγενίζωσι, νὰ περιστιχίζωνται ὑπὸ ἀνθρώπων κολάκων, βωμολόχων, μωρῶν καὶ νὰ κατατρίβωσι τὸν βίον των ἐν τῷ μέσῳ τοιαύτης συναναστροφῆς. Ἡ περὶ αὐτοὺς συνοδία εἶναι μαρτύριον τῆς ψυχικῆς τῶν βασιλέων καταστάσεως καὶ τῆς πρὸς τὰ μεγάλα ἢ τὰ ταπεινὰ ἐφέσεώς των. Εὐτυχῆ τὰ ἔθνη τὰ ἔχοντα βασιλεῖς μεγάλα ποθοῦντας καὶ μεγάλα πράττοντας. Περὶ αὐ-
