Ἀντὶ τῶν ἐκφραστικωτάτων τούτων φράσεων σήμερον ἐφεῦρον ἄλλας γελοίας, σικχαμεράς. Εὐχαρίστως θὰ σὲ παρεκάλουν νὰ συμφάγωμεν σήμερον, ἐὰν καὶ ἐγὼ δὲν ἤμην ἠναγκασμένος νὰ φάγω ἀλλαχοῦ ἐκτὸς τῆς οἰκίας μου.»
Ὡς ἐκ τούτου οἱ παράσιτοι ἤλλαξαν πολιτικήν, ἐκ γελωτοποιῶν ἔγειναν κόλακες. Καὶ ἰδοὺ πῶς δικαιολογοῦνται. «Ἄλλοτε εἰς παλαιοτέρους χρόνους ἐμποροῦσες κἄτι τι νὰ κατορθώσῃς προσποιούμενος τὸν βλάκα καὶ δεχόμενος τὰ πάντα ἀκόμη καὶ ῥαβδισμούς. Τώρα ὅμως πιάνομεν τὰ πουλιὰ κατ’ ἄλλην μέθοδον. Εἶναι εἶδος ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι σώνει καὶ καλὰ θέλουν νὰ εἶναι πρῶτοι καὶ ἐν τούτοις δὲν τὸ κατορθώνουν. Πρὸς τοιούτους ἀνθρώπους ἐγὼ καταφεύγω, ὄχι διὰ νὰ μὲ γελῶσιν. Αὐτοὺς ἴσα ἴσα γελῶ ἐγὼ θαυμάζων τὰ ψυχικά των χαρίσματα. Ὅ,τι μὲν λέγουν τὸ ἐπαινῶ. Καὶ ἂν ἔπειτα λέγουν τὸ ἐναντίον, καὶ τοῦτο ἐγὼ ὡσαύτως τὸ ἐπαινῶ. Καὶ ἂν αὐτοὶ ἀρνοῦνταί τι, καὶ ἐγὼ εὐθὺς λέγω ὄχι, τὸ παραδέχονται ὅμως τοῦτο, καὶ ἐγὼ τὸ παραδέχομαι. Μὲ ἕνα λόγον, τοὺς δικαιόνω εἰς ὅλα καὶ ἐγὼ περνῶ ἐξαίρετα.»
Μὲ τὸν καιρὸν ὅμως ἐθεωρεῖτο μεγαλεῖον νὰ ἔχῃ τις παρασίτους. «Ὁ πλούσιος ἄνθρωπος, καὶ Κροῖσος ἐὰν εἶναι, εἶναι πτωχός, ὅταν τρώγῃ μόνος καὶ φαίνεται ὡς ἐπαίτης, ὅταν ἐξέρχεται χωρὶς παρασίτους. Διότι ὅπως ὁ στρατιώτης χάνει χωρὶς ὅπλα, ὁ ἵππος χωρὶς ἐφιππίου, οὕτω καὶ ὁ πλούσιος χωρὶς παρασίτου εἶναι ὡς μικρὸς κοινὸς ἄνθρωπος.» Ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἀνάκτορα τῶν βασιλέων εὗρον γόνιμον ἔδαφος οἱ γελωτοποιοὶ καὶ θερμὴν ὑποστήριξιν. Λέγουσιν ὅτι ὁ Διονύσιος ὁ τύραννος τῶν Συρακουσῶν διηγεῖτο εἰς φίλους του μυστικόν τι καὶ πάντες ἐγέλασαν. Ἐκεῖ εἰς ἀρκετὴν ἀπόστασιν ἦτο καὶ παράσιτος, ὅστις καὶ αὐτὸς ἐγέλασε, χωρὶς νὰ ἀκούσῃ τι. Ἐρωτηθεὶς δὲ διατί γελᾷ, εἶπεν ὅτι ἐγέλασε καὶ αὐτὸς μὴ ἀμφιβάλλων ποσῶς ὅτι ἡ συνδιάλεξις ὅλη ἦτο γελοία.
