τὰ πρόσωπα τῶν χορευουσῶν ἐλαφρὸς γέλως. Μεταξὺ τῶν πανηγυρικῶν ἔνθεν κἀκεῖσε βημάτων καὶ τῶν εὐθύμων ἐρωτικῶν ᾀσμάτων ἡ ἀντίθεσις ἦτο ἤδη τόσον ἐπαγωγὸς, ὥστε ἀσμενέστατα διῆλθον πλέον τῆς ὥρας, μεταβαίνων ἀπὸ χοροῦ εἰς χορόν. Ὅσῳ σοβαρώτεραι ἦσαν αἱ κινήσεις τῶν χορευτριῶν, τόσῳ ἀστειότεροι καὶ μανικώτεροι οἱ διασκελισμοὶ τοῦ προχορευτοῦ. Χωρὶς ν’ ἀφήσῃ τὸ μανδήλιον τῆς πρώτης χορευτρίας, ἐπήδα, διαστρέφων τὰ σκέλη ἀπαύστως εἰς τὸν ἀέρα, ἐστρέφετο κυκληδὸν, ἦτο εἷς μέθυσος σάτυρος ἐν τῷ ἀρχαίῳ σατυρικῷ δράματι. Ἐφάνη μοι δὲ παραδοξότατον, ὅτι οὔτε αὐτὸς, οὔτε αἱ χορεύτριαι, οὔτε οἱ θεαταὶ ἐγέλων διὰ τὸν προπηδῶντα.
Οὐδαμῶς δύναμαι ν’ ἀποδείξω, ἀλλὰ καὶ δὲν δύναμαι νὰ μεταβάλω τὴν γνώμην μου, ὅτι οἱ ἑορτάσιμοι οὗτοι χοροὶ τοῦ Ἄργους, ὡς καὶ τῶν Μεγάρων, εἶνε λείψανα ἀρχαίων καὶ θρησκευτικῶν χορῶν. Ὁ χορὸς καὶ σήμερον εἷνε ἐν Ἑλλάδι παρὰ τῷ λαῷ θρησκευτικὴ πρᾶξις μᾶλλον ἢ ματαία τέρψις. Μόνον δ’ ἄσχετα πρὸς τὴν θρησκείαν εἶνε τὰ κατὰ τοὺς χοροὺς ᾀδόμενα ἐρωτικὰ ᾄσματα.
Περὶ τὴν ἑσπέραν ἀνήλθομεν εἰς τὴν Λάρισσαν διὰ στενῆς ἀτραποῦ. Ἤθελον νὰ παραλάβω τὸν Bädecker (οὗτος ἔχει συγγράψει τῷ 1883, περιηγητικὸν βιβλίον, ἐπιγραφόμενον «Ἑλλάς»), ἀλλ’ ὁ κ. Βαρδουνιώτης ἐνόμισεν, ὅτι εἶχέ τι καλλίτερον διὰ τοιαύτην ὁδὸν καὶ ἔθετο ἐν τῷ θυλάκῳ του μικρὰν ἔκδοσιν τοῦ Αἰσχύλου. Ἐφθάσαμεν εἰς τὸ μοναστήριον τῆς Παναγίας καὶ ἐκεῖθεν εἰς τὸ ὕψος. Τὸ ἐπὶ τῆς κορυφῆς τῆς Λαρίσσης διατηρούμενον φρούριον κατάγεται ἐκ τοῦ ῥωμαντικοῦ ἐκείνου κόσμου τῆς ἐπὶ τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ ἐπαρχιῶν κυριαρχίας τῶν φράγκων καὶ ἱπποτῶν μετὰ τοῦ φεουδαλισμοῦ οἰκοσήμων καὶ ὅλων τῶν παρεπομένων. Κισσὸς περιτυλίσσει τὸ φρούριον, γλαῦκες κρώζουσι καὶ τὸ φέγγος τῆς ἑσπέρας φωτίζει μετ’ ἐρυθρωπῆς λάμψεως τὰς ἐπάλξεις. Ἀλλ’ ὁ κ. Βαρδουνιώτης, ὅστις δὲν ἔχει πολλὴν ἰδέαν διὰ τὴν φραγκικο-ρωμαντικὴν ἐποχὴν καὶ ὁ ὁποῖος μόνον, ὡς ἀκρόπολιν τοῦ Ἀγαμέμνονος, γνωρίζει καὶ ἀγαπᾷ τὴν Λάρισσαν, ἐπέστησε τὴν προσοχήν μου ἐπὶ τμήματος παλαιοῦ
