ἀλλ’ ὅμιλος χορευτριῶν ἔχει κοινὸν προχορευτὴν, τὸν ὁδηγὸν τοῦ χοροῦ. Ἄνδρες χορεύουσι μετ’ ἀνδρῶν, γυναῖκες δὲ μετὰ γυναικῶν, εἰ καὶ αὗται ἔχουσιν ἕνα ἄνδρα ἀρχηγὸν καὶ ὁδηγὸν τοῦ χοροῦ, μεθ’ οὗ ὅμως ἡ πρώτη χορεύτρια συνδέεται, οὐχὶ διὰ τῆς χειρὸς, ἀλλὰ διὰ μανδηλίου.
Ἀνδρικοὺς χοροὺς δὲν εἶδον ἐν Ἄργει. Χορεύουσι μόνον κόραι καὶ δέσποιναι, πάντοτε δὲ ἐπὶ ἐλευθέρας θέσεως, ἀνθηρᾶς χλόης ἢ ἀργιλλώδους ὁδοῦ. Οἱ χοροὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ δὲν ἀνέχονται περικεκλεισμένον χῶρον, διότι ἔχουν ἀνάγκην εὐρείας ἀναπτύξεως. Αἴθουσαι χοροῦ, ὡς ἐν γερμανικῇ χώρᾳ, ἐν ἑκάστῳ καπηλείῳ, δὲν ὑπάρχουσιν ἐν Ἑλλάδι. Γειτόνισσαι χορεύουν μεταξύ των εἰς τὰ προάστεια. Βλέπει τις ἐπὶ 8 — 10 οἰκιῶν καὶ καλυβῶν ἀνὰ ἕνα χορόν, ἕκαστος δὲ αὐτῶν κυκλοῦται ὑπὸ πλήθους θεατῶν, ἐξ ὧν ἑκάστοτε εἷς νέος εἰσέρχεται εἰς τὸν χορὸν ὡς ἀντικαταστάτης τοῦ προχορευτοῦ.
Τί εἷνε ὁ χορός; δύναταί τις νὰ ἐρωτήσῃ ἑαυτὸν, βλέπων τὰς ἡσύχους ταύτας κινήσεις τῶν βημάτων. Μακρὰ ἅλυσις νεανιῶν καὶ κορασίδων, ἐν πενιχρᾷ ἑορτασίμῳ ἐσθῆτι, προβαίνει μεμετρημένως βήματά τινα δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ, ἔπειτα πρὸς περαιτέρω ἡμικύκλιον κάμπτουσα, κάμνει τὸν κύκλον εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ χοροῦ. Ἵσταται, κάμνει βραδέως τὸν ἀντιτασσόμενον κύκλον, δύο βήματα ἐμπρὸς, δύο ὀπίσω, οὐχὶ δρομαῖα, σκιρτῶσα, χορεύουσα ἄνευ πανηγυρικῆς σοβαρότητος, διὰ κινήσεων χορευτικῆς χαρᾶς καὶ γελώτων κατὰ πρόσωπον. Πρὸς τοῦτο ἀντηχεῖ, ὅπου εὑρίσκεται, καὶ ἓν ντέφι, ἀνακινούμενον διὰ τῶν χειρῶν.
Ὡς τὰ βήματα, πανηγυρικὰ εἶνε καὶ τὰ ᾄσματα καὶ δὲν ἐκπλήσσομαι, ἂν ταῦτα εἷνε εὐσεβῆ ἑορταστικὰ ᾄσματα. Ἀκόμη ὅμως ὀλιγώτερον θὰ ἐξεπληττόμην, ἂν αἱ σοβαραὶ αὗται κόραι ἐν τῇ πενιχρᾷ των βαμβακερᾷ ἐνδυμασία ἐτραγῴδουν πρὸς χάριν μου ἀρχαῖα χορικὰ ᾄσματα ἐκ τοῦ «Ἀγαμέμνονος» τοῦ Αἰσχύλου ἢ τῆς «Ἠλέκτρας» τοῦ Σοφοκλέους. Τόσῳ περίλυπα καὶ αὐστηρῶς θρησκευτικὰ ἔχουν τὰ ᾄσματα. Ἀκριβῶς οὕτω φαντάζομαι πάντοτε τὴν ἀπαγγελίαν τῶν ἀρχαίων χορῶν καὶ τοὺς πρὸς τὴν θεότητα ὕμνους. Προσβλέπω εὐλαβῶς, αἱ δὲ χορεύτριαι
