Ὁ κ. Βαρδουνιώτης μὲ προσεκάλεσεν εἰς τὴν οἰκίαν του, (ἔνθα μετὰ τῆς μητρός του καὶ δύο ἐν ὥρᾳ γάμου ἀδελφῶν) καταγίνεται εἰς τὴν δικηγορίαν καὶ τὴν ποίησιν. Μένει κατὰ τὰ Ἑλληνικὰ ἔθιμα ἀκόμη ἄγαμος, μέχρις ὅτου ἀποκαταστήσῃ τὰς ἀδελφάς του, πιστὸς ἀδελφὸς καὶ προσεκτικὸς πατὴρ δι’ αὐτάς.
Εἰς τὴν τράπεζαν παρέθηκεν ὁ κ. Βαρδουνιώτης οἶνον κιτρινωπὸν, διεγείραντα τὴν ἔκπληξίν μου διὰ τὴν ζωηρότητα, καὶ τὴν εὐωδίαν του. Ὁ οἶνος οὗτος ἦτο περίπου τὸ αὐτὸ ἐν λευκῷ ὅ,τι ὁ Ἰθακήσιος ἐν τῷ ἐρυθρῷ. Ὁ κ. Βαρδουνιώτης ἐχάρη διὰ τὰς οἰνικὰς γνώσεις μου, διότι διέκρινα ἀμέσως τὸ φυτὸν ἀπὸ τοῦ συνήθους Ἀργείου οἴνου. Ὁ παρατεθεὶς ἦτο οἶνος τῆς Νεμέας, παραχθεὶς πέριξ τοῦ ναοῦ τοῦ Νεμεαίου Διὸς, κίτρινος, ὡς ὁ λέων, ὃν ὁ Ἡρακλῆς ἔπνιξεν, ἰσχυρὸς, ὡς αὐτὸς ὁ νικητὴς τοῦ λέοντος. Πελάτης τις τοῦ κ. δικηγόρου ἐκ τῶν πέριξ τῆς Νεμέας ἀπέστειλεν αὐτῷ τὸν λεόντειον οἶνον, ὡς δῶρον, διά τινα κερδηθεῖσαν ὑπόθεσιν μετὰ τρυφεροῦ ἀμνοῦ, ὅστις σήμερον κατὰ τὴν τελευταίαν ἡμέραν τοῦ Πάσχα ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴν, τὸ μέσον καὶ τὸ τέλος τοῦ γεύματος. Μετὰ δὲ τὸ γεῦμα παρέσχον μίαν ἰδιαιτέραν εὐχαρίστησιν εἰς τὰς κυρίας τῆς οἰκίας καὶ τὴν ὑπηρέτριαν διὰ τὴν σπουδαίαν ἐπιμέλειάν μου ν’ ἀλέθω μετὰ πολλῆς τέχνης Ἑλληνικὸν καφὲν ἐν Ἑλληνικῷ μύλῳ καὶ νὰ μάθω νὰ μαγειρεύω καὶ νὰ κιρνῶ.
Μετὰ μεσημβρίαν μετὰ τοῦ φίλου μου καί τινων νέων καὶ τοῦ Τάκη Π. ἐξήλθομεν εἰς τὰ προάστεια, ἵνα ἴδωμεν τοὺς πασχαλίους χορούς.
Οἱ χοροὶ τοῦ Ἄργους εἷνε διὰ τὴν Πελοπόννησον ὅ,τι οἱ τῶν Μεγάρων διὰ τὴν Ἀττικήν. Σήμερον ἡ ἐκ τῶν χορῶν τέρψις καὶ εὐχαρίστησις εἷνε ὀλίγη ἕνεκα τῆς γενικῆς τοῦ τόπου ἀνάγκης, ἥτις ὅμως βλάπτει μόνον τὸν θεατὴν, οὐχὶ δὲ καὶ τὰς φιλοχόρους κόρας.
Ἐν Ἑλλάδι δὲν γίνεται χορὸς, ὡρμαθισμένος κατὰ ζεύγη. Ἀνήκουστον εἷνε νὰ ἐγγίζηται κόρη καὶ νὰ πιέζηται κατὰ τὸ στῆθος. Ὁ χορευτὴς δὲν πρέπει νὰ θίγῃ διὰ τῆς χειρὸς τὴν χορεύτριαν ἢ καὶ αὐστηρότερον οὐδεὶς χορευτὴς ἔχει μίαν χορεύτριαν,
