τῶν λαῶν. Ἐν τῷ θορύβῳ ἐκείνῳ αἴφνης ἤκουσα ὑψηλὰ ἐκ τῆς διὰ τὰς διοικητικὰς ἀρχὰς ἁψῖδος τὸ ὄνομά μου μετὰ φιλικῆς προφορᾶς καὶ τόνου. Τὸ ὀξυδερκὲς ὄμμα τοῦ κ. Βαρδουνιώτου ἀνεῦρε τὸν μόνον Εὐρωπαῖον μεταξὺ τῶν Ἀργείων. Εἶχε λάβει τὴν ἐπιστολήν μου ἀπὸ τῆς ἑσπέρας τῆς προτεραίας καὶ μ’ ἐζήτησεν εἰς τὸ ξενοδοχεῖον ἐνωρὶς. Εἶχεν ἐκεῖ ἐπάνω τὴν τιμητικὴν θέσιν του, ὡς μέλος τοῦ δημοτικοῦ συμβουλίου Ἀργείων. Πάντες παρεχώρησάν μοι θέσιν καὶ ἔφθασα εἰς τὴν ἁψίδα. Ὁ ξένος ἐν ἐκείνῃ τῇ χώρᾳ ἀπολαύει παντὸς προνομίου καὶ ἀπὸ τοῦδε εἰμὶ ὑπὸ τὴν διπλῆν προστασίαν τῆς δημοτικῆς ἀρχῆς καὶ τοῦ τύπου τοῦ Ἄργους.
Βροντὴ τηλεβόλων ἐκ τῆς ὑπερκειμένης Λαρίσσης ἀναγγέλλει τὴν προσέγγισιν τῆς πρώτης ἁμαξοστοιχίας εἰς τὸ παλαιὸν Ἄργος. Ἓν ὀξὺ σύριγμα ἀτμαμάξης ἐκ τῶν πέριξ τῶν Μυκηνῶν, εἷς καπνὸς λιθάνθρακος ὑπεράνω τοῦ Ἰνάχου καὶ ἡ ἁμαξοστοιχία πλησίον πλαταγεῖ καὶ σταματᾷ πρὸ τοῦ σιδηροδρομικοῦ σταθμοῦ.
Ὁ λαὸς ῥήγνυσι μίαν φρενήρη κραυγὴν Ζήτω, πάντες δὲ συνωθοῦνται εἰς τὸ κατάστεγον προθύραιον, ἵνα ἴδωσι τὴν βασιλικὴν οἰκογένειαν, οὐχὶ ἐκ φιλοθεαμοσύνης μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐξ ὅλως προσωπικοῦ καὶ θερμοῦ ἐγκαρδίου αἰσθήματος. Αἱ γυναῖκες ἰδίως ἠρώτων, ποῦ εἷνε τὰ τέκνα τοῦ βασιλέως.
Οὐδεμία ἀταξία. Κατῆλθον τῆς τιμητικῆς θέσεως καὶ εὑρισκόμην ἐν πυκνοτάτῳ ὄχλῳ, μετετοπιζόμην δὲ ἠπίως δεῦρο κἀκεῖσε, χωρὶς νὰ ὠθῶμαι ἢ πατῶμαι. Ὁ Ἕλλην κατανοεῖ τὴν διατήρησιν τῆς δημοσίας τάξεως ἄνευ παρεμβάσεως τῆς ἀστυνομίας καὶ στρατιωτῶν καὶ ἡ εὐγένεια αὐτοῦ οὐδόλως ζημιοῦται εἰς τοιαύτας μάλιστα περιστάσεις.
Χαρακτηριστικὴ ὑπῆρξεν ἡ ὑποδοχὴ τοῦ βασιλέως ἐν Ἄργει. Ἡ ἐπικρατοῦσα προσφώνησις ἦν εἰκότως, «Ζήτωσαν οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ βασιλόπαιδες.» Ἀλλ’ ἠκούοντο καὶ φωναὶ «ζήτω ὁ πόλεμος,» χωρικοὶ δέ τινες ἐφώνουν τῷ κ. πρωθυπουργῷ «ἢ πόλεμον ἢ εἰς τὰ σπίτια μας!» Ὁ δὲ κ. Δηλιγιάννης κατ’ ἐκείνην τὴν στιγμὴν εἶχεν ὁμοιότητα πρὸς τὸν ἀπεγνωσμένον ἐκεῖνον γέροντα ὅστις δὲν γνωρίζει νὰ βοηθῇ ἑαυτόν.
Ἐπανερχόμενος δὲ μετὰ τοῦ φίλου μου κ. Βαρδουνιώτου εἰς τὴν
