Μυκήνας. Τὸ Ἄργος εὑρίσκετο ἕν τινι ἐξεγέρσει ἕνεκα τῶν νέων πολεμικῶν τηλεγραφημάτων. Ὡς ἐλέγετο δὲ, θὰ διήρχετο ἐκεῖθεν ἡ βασιλικὴ οἰκογένεια καὶ τὸ Ὑπουργεῖον διὰ τοῦ σιδηροδρόμου διευθυνομένη εἰς Ναύπλιον καὶ ἐκεῖθεν εἰς Ἀθήνας διὰ θαλάσσης.
Εἶχον ἐπιστολὴν συστατικὴν πρὸς τὸν ἐξαίρετον δικηγόρον τοῦ Ἄργους, τὸν κ. Δημήτριον Βαρδουνιώτην, τὸν καὶ ἐκδότην ἐφημερίδος καὶ λυρικὸν ποιητήν. Ἐν τῇ γενικῇ συγχύσει τῆς προετοιμασίας δὲν ἠδυνάμην νὰ ἐνοχλήσω αὐτὸν περισσότερον, διότι βεβαίως οὗτος, ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ τύπου καὶ ὡς ποιητὴς, προητοιμάζετο εἰς ὑποδοχὴν τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας. Ὁ φίλος μου Τάκης Π. μ’ ἐσυντρόφευσε. Μὲ ὡδήγησεν εἰς τὸν στρατῶνα τοῦ Ἄργους, ἔνθα ἐψήνετο καὶ κατετρώγετο ἀμνὸς πασχάλιος, μὲ παρέδωκε δ’ ἔπειτα εἰς τὸν ξενοδόχον μου. Οὗτος ἀπὸ πρωΐας ἠσχολεῖτο εἰς τὰ τοῦ βασιλικοῦ ταξειδίου· ἔπεμψεν ὅμως τὴν συστατικὴν ἐπιστολὴν δι’ ὑπηρέτου του εἰς τὸν κ. Βαρδουνιώτην. Ἠγέρθην καὶ ἀνέμενον ἐπ’ ὀλίγον αὐτόν. Ἀλλ’, ὡς φιλοθεάμων, ἐξῆλθον εἰς τὰς ἁγυιὰς καὶ διηυθύνθην εἰς τὸν σταθμὸν τοῦ σιδηροδρόμου.
Ὁλόκληρος ἡ πόλις εἶχεν ὄψιι ἑορτάσιμον. Ἀφοῦ δὲ ὁ κάλλιστος δήμαρχος Ἀργείων κ. Σπ. Καλμοῦχος ἐξέμαθεν ἀπὸ στήθους τὴν προσφώνησίν του, οἱ φιλοβασιλικοὶ Ἀργεῖοι μετὰ δαφνῶν, μύρτων καὶ ῥόδων ἐπορεύθησαν εἰς τὸν σιδηροδρομικὸν σταθμόν. Ὑψοῦτο ἐκεῖ θριαμβευτικὸν τόξον ἐκ ξύλου καὶ χάρτου, περικεκοσμημένον ἐξ ἀνθέων ῥοιᾶς, κλάδων δάφνης καὶ μύρτων· ἐπὶ τῆς κυανῆς δὲ βάσεως ἐν τῇ πύλῃ ἀνεγινώσκετο χρυσοῖς γράμμασιν ἡ ἐπιγραφὴ «Ὡς εὖ παρέστητε! προσφωνεῖ ὑμῖν ὁ Δῆμος Ἀργείων.» Ὅλον τὸ Ἄργος καὶ αἱ ὡραιόταται γυναῖκες ἦσαν ἐπὶ ποδὸς, πάντες μὲ ὡραιότατα φορέματα Κυριακῆς καὶ καθαρώτατα ἀσπρόρρουχα. Ὀλίγον περαιτέρω ἦσαν οἱ χωρικοὶ σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις ἐφ’ ἵππων, ἡμιόνων καὶ ὄνων διὰ νὰ ἴδωσι τοὺς βασιλεῖς των. Ἐν τῇ νεοελληνικῇ ὀνομάζουσι τὸν βασιλέα καὶ τὴν βασίλισσαν ὁμοῦ «βασιλεῖς.»
Εὑρέθην μόνος ξένος ἐν μέσῳ χιλιάδων Ἑλλήνων. Δὲν ἠδυνάμην νὰ καθυστερήσω εἰς τὴν ἑορτὴν τῆς ὑποδοχῆς τοῦ βασιλέως τῆς νέας Ἑλλάδος ἐν τῇ πόλει τοῦ Ἀγαμέμνονος, τοῦ ποιμένος
