Ἔκτοτε ἀπὸ τῆς ἀποφράδος ἐκείνης νυκτὸς ἀποπτύει τὴν μηχανορράφον κυβέρνησιν καὶ προσχωρεῖ ἀμετακλήτως εἰς τὰς τάξεις τῆς ἀντιπολιτεύσεως.
- Ἐν Ἀθήναις, Ἰούλιος 1887.
Κων. Φ. Σκοκοσ.
Ἄν δὲν σὲ στολίζῃ εὐμορφιὰ μεγάλη
Ἔχεις ὅμως πάντα, κόρη μου χρυσῆ,
Κἄτι τι καινούργιο ποῦ δὲν τὤχει ἄλλη,
Κἄτι τι ποῦ τὤχεις μοναχὰ ἐσύ.
Εἶσαι, λέγει ὁ κόσμος, ἀπὸ ξένη χώρα
Κ’ ἔσχισες γιὰ νἄλθῃς θάλασσα πλατειὰ
Κ’ εἶσαι ἀκόμα ξένη, μόλις ἦλθες τώρα
Καὶ γιὰ σένα ἡ γῆ μας εἷνε ξενητειά.
Ὅμως ’ς τὴν καρδιά μου κἄτι τι συμβαίνει,
Μὰ καλὰ νὰ νοιώσω τ’ εἶνε δὲν ’μπορῶ.
Πῶς, ἐνῷ οἱ ἄλλοι σὲ θαρροῦνε ξένη,
Ἐγὼ διόλου ξένη νὰ μὴ σὲ θαρρῶ;
Κι’ ὄχι μόνον τοῦτο, ἔχω μιὰν ἐλπίδα
Κ’ ἴσως καμμιὰ ’μέρα ἔβγῃ ἀληθινή,
Πῶς ἢ ’ς τὴ δική μου γαλανὴ πατρίδα
Εἴτε ’ς τὴ ’δική σου γῆ τὴ μακρυνὴ
Θὲ νὰ μᾶς ἑνώσῃ κἄτι τι· ὡς τόσῳ
Κι’ ὅπου κι’ ἄν ὑπάγω κι’ ὅπου καὶ ἄν πᾷς
Δίχως νὰ τὸ νοιώσῃς, δίχως νὰ τὸ νοιώσω,
Θὲ νὰ σὲ λατρεύω καὶ θὰ μ’ ἀγαπᾷς.
Ιωαννησ Πολεμησ.
