ταίου καθυστεροῦντος ἀποτελέσματος. Σιωπὴ καὶ συγκίνησις. Ἐκδιπλοῦται ἡ σημείωσις καὶ γίνεται ἡ πρόσθεσις. Αἴ! ἐξάπαντος ἔρχεται πρῶτος.
Ἀλλά.... περίεργον! ἐδὼ κἄτι λάθος τρέχει! Ὁ κομιστὴς δὲν ἀντελήφθη καλῶς ἢ δὲν ἤκουσε τὸν κήρυκα. Αἱ ψῆφοι τοῦ τμήματος τούτου εἶνε ἐλάσσονες τοῦ ἡμίσεος τῶν ὑπολογισθεισῶν. Ἆ! τὸ κτῆνος ὁ κομιστής! Τί βλάξ, τὸ ζῶον!
Στέλλεται ἄλλος ἀπεσταλμένας πρὸς ἐξακρίβωσιν τοῦ λάθους. Ἐπιστρέφει μετ’ ὀλίγον καὶ διαμηνύει αἴσιον τὸ ἀποτέλεσμα. Ὁ κ. Τενεκιάδης ἔρχεται τελευταῖος ἐπιτυχών. Ζητωκραυγαὶ καὶ πάλιν, βεγγαλικά, προπόσεις. προσφωνήσεις, ἀντιφωνήσεις, κλαρινέτα....
Ἀλλὰ συγχρόνως ἀπὸ τοῦ ἀντιθέτου τῆς ὁδοῦ ἀκούεται κρότος ἀπαίσιος τενεκέδων καὶ συριγμάτων. Ἀλλαγὴ τῆς σκηνῆς.
Τί τρέχει πάλιν;
Ἐν ἀκαρεῖ διαθρυλεῖται τὸ σπαρακτικὸν ἄγγελμα ὅτι ὁ κ. Τενεκιάδης ἔρχεται πρῶτος ἐπιλαχὼν μὲ διαφορὰν 8 — 10 ψήφων. Συζητήσεις αὐτοσχεδίοι ἐγείρονται, ἀνάμικτοι ὕβρεσι καὶ διαμαρτυρίαις. Ἄλλοι, οἱ αἰσιοδοξότεροι, ἐπιμένουν ὅτι ἔρχεται τελευταῖος ἐπιτυχών. Καί τις δὲ διαβάτης, ἕως οὗ ἐξακριβωθῇ τὸ πρᾶγμα, μέλπει τὸ ἑξῆς τετράστιχον:
Μεταξὺ τοῦ ναὶ καὶ ὄχι
Στέκεις καὶ τὸν βασανίζεις
Νὰ ’πιτύχῃ τὸν ’μποδίζεις
Ν’ ἀποτύχῃ δὲν ποθεῖς…
Αἴφνης ἐκ τοῦ ἄλλου ἄκρου τῆς ὁδοῦ εἰσορμῶσιν ἄλλα στίφη τενεκεδοφόρων, διαψεύδοντα τὴν τελευταίαν στροφὴν τοῦ τετραστίχου, καὶ ἡ σκηνὴ λαμβάνει ὡρισμένως πλέον τραγικὸν χαρακτῆρα.
Οἱ μουσικοί, ἀπλήρωτοι, τρέπονται εἰς φυγήν. Τὰ βεγγαλικὰ σβύνονται. Οἱ διαδηλωταὶ τὸ κόβουν λάσπη. Ὁ πενθερὸς σχίζει τὴν ἄδειαν τοῦ γάμου. Ἡ νύμφη πίπτει λιπόθυμος, ἐνῷ ἡ πενθερὰ τρέχει νὰ φέρῃ ἀμμωνίαν. Οἱ ὑπηρέται κλείουν τὰς θύρας ἑρμητικῶς. Ὁ γυναικάδελφος διακόπτει τὸ ἄρθρον. Καὶ ὁ κ. Τενεκιάδης μένει καὶ πάλιν.... διὰ βίου Τενεκιάδης.
