Φίλτατέ μοι Κύριε Κ. Φ. Σκόκε.
Στίχους καὶ πάλιν, φίλτατε, γυρεύεις νὰ σοῦ γράψω,
ἀλλ’ εἶναι τέτοιος ὁ καιρὸς ποῦ μοὔρχεται νὰ κλάψω.
Ἐν τούτοις, ἂν καὶ τήκωμαι ἀπὸ μελαγχολίαν,
διότι τώρα ἡ Ἐλλὰς ἀφῆκε τὴν Ἀγγλίαν,
θὰ καταστρώσω μερικοὺς πρὸς χάριν σου καὶ μόνον,
εὐχόμενος εὐδαίμονα εἰς σὲ τὸν νέον χρόνον.
Μὲ τὸ Ἡμερολόγιον τοῦ ὀγδοῆντα ἕξη,
βεβαίως θὰ ἐκέρδισες, καθὼς δὲν ἀμφιβάλλω,
κι’ ἂν εἶσαι ὄντως βέβαιος πῶς πάλι θὰ σοῦ φέξῃ,
εὐθὺς Ἡμερολόγιον νὰ ξεφουρνίσῃς κι’ ἄλλο.
Αὐτὸ καὶ δίχως νὰ ’στὸ ’πῶ, θαρρῶ πῶς τὸ σκοπεύεις,
γιατὶ παντοῦ μὲ κυνηγᾷς καὶ στίχους μοῦ γυρεύεις.
Ἔχε ὑπ’ ὄψει πάντοτε τὸ πῶς θὰ βγάλῃς κἄτι,
καὶ γὰρ εἰσὶ πολύτιμοι καὶ τῆς σχολῆς αἱ ὧραι,
ἡ ἔρημη σακκοῦλα σου ἃς ’βρίσκεται γεμάτη,
καὶ ἄφινε τοὺς παλαβοὺς νὰ γράφουν γιὰ ὀνόρε.
Γιατὶ τῆς δόξης ἂν ζητῇς μονάχα τὸ στεφάνι,
ὀγρήγορα τὰ λάχανα θὰ φᾷς τοῦ Δεληγιάννη.
Πολλοὺς ὡς τώρα συγγραφεῖς ἠρώτησα μὲ πόνον,
γιατὶ νὰ γράφουν πάντοτε χωρὶς κανὲν συμφέρον,
κι’ ἐκεῖνοι μοῦ ἀπήντησαν ὅτι συγγράφουν μόνον
γιὰ τὰς μελλούσας γενεὰς τῶν μεταγενεστέρων.
Ἀξίζει στέφανον αὐτός, ποῦ γιὰ τὸ μέλλον γράφει,
ἐν τούτοις τὰ βιβλία του μουχλιάζουν εἰς τὸ ῥάφι,
Καὶ τώρα πάλι φρόντισε σὰν πέρσυ ἐν τῷ ἅμα
γιὰ τὸ Ἡμερολόγιον τὰ δέοντα νὰ ψάλῃς,
καὶ γέμισε τῶν Ἀθηνῶν τὰ φύλλα μὲ ῥεκλάμα,
ἂν κέρδη πενταπλάσια ἐπιθυμῇς νὰ βγάλῃς,
δῶσε κι’ ἐμὲ τὸν κόπο μου ἂν εἶναι ὁρισμός σου,
καὶ ὁ Χριστὸς μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σου.
Ἐν Ἀθήναις, 30 Σεπτεμβρίου 1886.
Γεωργ. Χ. Σουρησ
