Μολονότι συμπατριώτης καὶ ἐγὼ τοῦ μπάρμπα Κωσταντῆ — ἢ ἂν θέλῃς νὰ ὁμιλήσω εὐρύτερον τώρα μὲ τὴν ἐπέκτασιν τῶν περιφερειῶν, — ῥωμῃὸς γνήσιος ἐκ τοῦ προτύπου βασιλείου τῆς ψωροκώσταινας, διστάζω νὰ δεχθῶ τὴν πρόσκλησιν σου καὶ καθέξω μίαν θέσιν ἔν τινι γωνίᾳ τοῦ ἐκλεκτοῦ σαλονιοῦ τοῦ Ἡμερολογίου σου· διότι ἀδυνατῶ νὰ ἐννοήσω τί σχέσιν ἠμπορεῖ νὰ ἔχῃ ὁ ξηρὸς ἐμπορικὸς κάλαμός μου, μεταξὺ τόσων εὐστρόφων καὶ χαριτωμένων ἄλλων, τῶν ὁποίων—ὁμολογῶ τὴν ἁμαρτίαν μου—οὐδέποτε ἐζήλωσα τὴν μελισταγῆ εὐτραπελίαν των, φιλοδοξήσας πάντοτε διὰ πάντα δημοσισγραφοῦντα κάλαμον τὸ βάρος ἑνὸς κοπάνου διὰ τὰς κεφαλὰς καὶ τὰ πλευρὰ τῶν πολιτικῶν μας, μηδόλως συμφωνῶν μετὰ τῶν δημοσιογράφων καὶ ποιητῶν μας, τῶν μὲν χρωμένων τῷ καλάμῳ των εἰς ψάρευμα θέσεων, τῶν δὲ εἰς καρδιῶν καὶ προικῶν· ἂν καὶ ἡ ποίησίς μας πρὸ πολλοῦ ἀντικατέστησε τὸ κύριον γνώρισμα τῆς ἐγκεφαλονωτιαίας πυήσεως ἑκάστου, ὅπως καὶ τὸ ἐκ τῆς «ἀσυστόλου καταπατήσεως τῶν ἀπαράγραπτων ἐθνικῶν δικαίων» πατριωτικὸν φούσκωμα τῶν πρώτων, ἐμφαίνει τὸ σούφρωμα τοῦ ἐντερολογικοῦ των συστήματος.
Καὶ τί νά σου γράψω… Τὸ κρανίον μου, ἀφ’ ἧς προσῆλθον καὶ ἐγὼ ὑπὸ τὸ κυανόλευκον φλάμπουρο ἶνα μετὰ τῶν ἀνδρῶν Ἀρκάδων διαμαρτυρηθῶ κατὰ τοῦ Καραβέλωφ, ἔπαυσε νὰ καταιβάζῃ ἰδέας καὶ μόνον φθεῖρας γεννᾷ! Εἷνε τὸ μόνον κέρδος, ἐκτὸς τοῦ ἐκ λαχάνων μαρτυρικοῦ στεφάνου, ὅπερ ἀπεκόμισαν ἐκ τοῦ στρατοῦ οἱ ἥρωες τῆς ἐπιστρατείας τοῦ 86, καὶ εἰς τὴν λυσαφαλικὴν μνήμην ταύτην νομίζω ὅτι πρέπει ν’ ἀποδοθῇ ἡ προσφυῶς εἰς «πλατεῖαν ψειρῆ» μετονομασθεῖσα ἐν Ἀθήναις Πλατεῖα τῶν Ἡρώων.
Ἐν τούτοις μνημεῖα ἀθάνατα τῆς ἀναιμικῆς ἐκείνης ἐπιστρατείας τὰ ὁποῖα ἀπεκόμισα, ἐκτὸς τῶν ῥευματισμῶν, τῶν κάλων καὶ τοῦ παρεπιδήμου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου πληθυσμοῦ, εἰσὶ καὶ τὰ κατωτέρω ἀνέκδοτα.
