τος δημαρχικὸς πάρεδρος, εἶνε τὸ περίεργον ἐκεῖνο φαινόμενον, ἡ παρὰ φύσιν ἐκείνη—δίκην νεοπλάσματος—ἐξόγκωσις, ὁ παράσιτος ἐκεῖνος ὄγκος, ὃν προςεκόλλησεν ὁ ἀμείλικτος τύραννος, ὁ Συρμὸς, ἐπὶ τῶν νώτων τῶν συζύγων, τῶν θυγατέρων καὶ τῶν ἀδελφῶν μας, καὶ οὗ δὲν κατώρθωσα ὄχι νὰ μαντεύσω, ἀλλ’ οὔτε νὰ δημιουργήσω κἂν μίαν οἱανδήποτε εὔσχημον δικαιολογίαν.
Καὶ διὰ νὰ ἤμεθα δίκαιαι, δὲν ἀρνοῦμαι ὅτι ὁ συρμὸς ἔχει ἐνίοτε καὶ ἔνστικτά τινα φιλανθρωπίας, ὅπως οἱ τρελλοὶ τὰ φωτεινὰ διαλείμματα, ὅπως οἱ δεσπόται περιπτώσεις συγκαταβάσεως καὶ ἐπιεικείας.
Ἐννοῶ λ. χ. κάλλιστα τὸν καλλιλογικὸν εἰμὴ τὸν φυσιολογικὸν λόγον, τῆς χρήσεως τοῦ κορσὲ, ἐντὸς τοῦ ὁποίου τὰ θυγάτρια ἡμῶν ἐνωρὶς περισφίγγουσι τὴν καρδίαν, τοὺς πνεύμονας, τὰ αἰσθήματα, τὴν ἐλευθέραν κυκλοφορίαν, βραδύτερον δὲ τὰ ἔμβρυα αὑτῶν ὅταν προφθάσωσι νὰ γίνωσι σύζυγοι πρὶν γίνωσι φθισικὰ καὶ κακομοίρικα. Ὁ κορσὲς καταστρέφει μὲν τὸν θώρακα, καὶ τὴν λειτουργίαν τοῦ στομάχου καὶ τὴν γονιμότητα τῆς γυναικὸς διὰ τῶν παρασκευαζομένων ἐκ τῆς ἀδιακόπου συνθλίψεως ἐκτρώσεων, ἀλλὰ τοὐλάχιστον καθιστᾷ τὸν κορμὸν τοῦ σώματος εὔγραμμον, τὴν ὀσφὺν κομψὴν, τὸ στῆθος προκλητικὸν, ὅταν μάλιστα αἱ δίδυμοι κοιλότητες αὐτοῦ πληροῦνται καταλλήλως διὰ βάμβακος, καὶ ἐν γένει δίδουσι σχῆμα κανονικώτατον, ἀνατομικὴν ἀκρίβειαν, καλλιτεχνικὸν διάγραμμα καὶ εἰς τὰ πλέον διεστραμμένα καὶ ἀνώμαλα σώματα, εἰ καὶ πολλάκις πολλοὶ νεόγαμβροι, καθὰ διηγεῖται ἡ παράδοσις, ἀφῆκαν κραυγὴν φρίκης καὶ ἀπογνώσεως, ὅταν κατὰ τὴν πρώτην νύκτα, τῆς ἱερετελεστίας ἠθέλησαν νὰ ἐρευνήσωσιν εἰς τὰ ἐνδότερα τοῦ συζυγικοῦ ναοῦ τὸ ὑπὸ τὸν κορσὲν μυστήριον τῆς σωματικῆς ἐκείνης εὐγραμμίας, ἡ ὁποία ἐγαργάλιζεν ἐπὶ τόσον χρόνον τὴν αἴσθησίν των κατὰ τὸ ποιητικὸν καὶ ὀνειροπόλον στάδιον τῆς μνηστείας.
