ἕλληνες, γενόμενοι ἐκλογεῖς, μέχρι μέν τινος τῆς στενῆς, ἀπό τινος δὲ τῆς μεγάλης περιφερείας.
Ἔκτοτε, ἐν Ἑλλάδι τοὐλάχιστον, ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ θεὰ τῆς σοφίας, κρύπτεται ὑπὸ τά θολὰ δίοπτρα καὶ τοὺς σιέλους σχολάρχου· ὁ Ἄρης ἐζώσθη σκωριῶν ξίφος ἀνθυπιλάρχου τοῦ ἱππικοῦ· ὁ Ἑρμῆς ἐξασκεῖ τὸ ἀρχικόν του ἔργον ὡς μεσίτης τοῦ χρηματιστηρίου· ὁ ὀλύμπιος Ζεὺς ἐγένετο ξενοδόχος παρὰ τὴν συνοικίαν Νεαπόλεως· ὁ Ἥφαιστος διωρίσθη ὑπαστυνόμος καὶ ὁ Ἀπόλλων, ὁ θεὸς τοῦ κάλλους, μετεμορφώθη εἰς ἔμπορον νεωτερισμῶν, πωλῶν ἀθύρματα, στηθοδέσμους, πούδραν, γαλακτώματα, πτερὰ, τρίχαπτα καὶ ἐπικώλια…
Bien à propos!
Ἀπὸ τοῦ Ὀλύμπου ἐκατρακυλίσαμεν εἰς τὰ ἐπικώλια, προκώλια, ἀκροκώλια, ἢ ὅπως ἄλλως νομίζετε εὐηχότερον νὰ μεταγλωττισθῶσι τὰ πρό τινος φιλοδωρηθέντος ἡμῖν tournures τῶν κυριῶν—διότι ὁ κ. Κόντος, ἀποφεύγων ἐννοεῖται τὰ σκάνδαλα, δὲν εἶπεν ἀκόμη τὴν τελευταίαν λέξιν.
Τίς οἶδε τί θὰ συνέβαινεν, ἂν συνεκρούετο πρὸς τὴν γλωσσολογίαν τῶν διδασκάλων ἡ γλωσσαλγία τῶν κυριῶν.
Ὅτι ὁ Συρμὸς, ὅπως πάντες οἱ τύραννοι, ἔχει καὶ οὗτος παραλόγους καὶ αὐθαιρέτους ἀξιώσεις, ἀρεσκόμενος εἰς τὰ ἀδύνατα, τὰ παράδοξα, τὰ τραγελαφικὰ, τὸ ἐννοῶ καλλίτερον παρ’ ὅσον δὲν τὸ ἐννοοῦν αἱ ταλαίπωροι αὐτοῦ αἰχμάλωτοι, αἱ παραδίδουσαι εἰς τὰς ἐπικινδύνους ὀρέξεις τοῦ τυράννου τοὺς πόδας, τὸ πρόσωπον, τὸ στῆθος, τὴν κόμην καὶ τὰ ....κῶλα, χάριν δηλ. τῆς κυριολεξίας.
Ἀλλ’ ὅ,τι ἰδίως μὲ κάμνει νὰ συντρίψω κατὰ πετρῶν τὸ κρανίον μου μὴ ἐννοῶν τίποτε καὶ χάσκων ἠλιθίως, ὡς πρῶ-
