σθάνθη καὶ προεῖπεν εἰς τοὺς οἰκειοτέρους αὐτῷ, τὴν νύκτα τῆς 29ης πρὸς τὴν 30ην Δεκεμβρίου 1885
Ὁ Δημήτριος Μπουντούρης ἀνήκει εἰς μίαν τῶν μᾶλλον ἐπιφανῶν οἰκογενειῶν τῆς Ὕδρας. Παιδίον ἔτι ἐστάλη ὑπὸ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην πρὸς ἀποφυγὴν τῶν ἐκ τῆς ἐκραγείσης ἐπαναστάσεως κινδύνων καὶ ταλαιπωριῶν, διήνυσε δὲ τὰς πρώτας αὑτοῦ ἐγκυκλίους σπουδὰς μάλα ἐπιτυχῶς εἰς τὸ ἐν Ἀγγλίᾳ Λύκειον τοῦ Eton. Κατὰ προτροπὴν τοῦ ἀοιδίμου Καποδιστρίου, ὅςτις κατερχόμενος εἰς Ἑλλάδα εἶχε διέλθει ἐκ Λονδίνου, μετέβη ὁ Μπουντούρης εἰς Γενεύην πρὸς συμπλήρωσιν τῶν σπουδῶν, καθ’ ἃς διεκρίθη ἀναπτύξας ἀπαραμίλλως τὰ πνευματικὰ αὑτοῦ χαρίσματα, μεθ’ ὃ ἐν ἡλικίᾳ δεκαοκτὼ ἐτῶν διωρίσθῃ γραμματεὺς τῆς ἐν Μονάχῳ ἑλληνικῆς πρεσβείας ὑπὸ τὸν Ἀλέξανδρον Μαυροκορδάτον πρεσβευτὴν ἐν ἔτει 1833. Ἔκτοτε ἐπιδοθεὶς εἰς τὸ τῆς διπλωματίας στάδιον διέπρεψεν καὶ ἐθαυμάσθη ἐν μέσῳ ἐπισήμων διπλωματικῶν κύκλων πολλαχοῦ τῆς ἀλλοδαπῆς διά τε τὸ ἀστραπηβόλον πνεῦμα, τὴν γνῶσιν ξένων γλωσσῶν καὶ τὴν οιπὴν εὐρυμάθειαν, ἰδίᾳ δὲ διὰ τὴν ἀριστοκρατικὴν λεπτότητα τῶν τρόπων καὶ τῶν ἕξεων αὑτοῦ. Ἐνεργῶς μετέσχε καὶ τοῦ καθ’ ἡμᾶς πολιτικοῦ σταδίου συμπράξας, ἐντὸς τῶν ὅρων τῆς εὐπρεπείας καὶ τῆς νομιμοφροσύνης, εἰς τὴν κατὰ τοῦ Ὄθωνος ἀντιπολίτευσιν διὰ τῆς ἐν τῇ κοινωνίᾳ ὑπερόχου θέσεως καὶ τῆς ἐξόχου προςωπικότητος, ἐλαυνόμενος ἐξ ἀκραιφνῶν πολιτικῶν πεποιθήσεων, ἅτε ὀπαδὸς τῆς ἐν τῇ χώρᾳ ἐπιδρώσης τότε ἀγγλικῆς πολιτικῆς. Διετέλεσε πληρεξούσιος τῆς Ὕδρας κατὰ τὰς δύο ἐθνικὰς συνελεύσεις, πρόεδρος τῆς Βουλῆς πρὸ τῆς Μεταπολιτεύσεως, εἶτα δ’ ὑπουργὸς τῶν Ἐσωτερικῶν καὶ τῶν Ἐξωτερικῶν.
Ἐσχάτως, μετὰ τὴν ἄλλοτε πλουσιοπάροχον ἐλευθεριότητα εἰς βίον πολυτελῆ ὡς ἐκ τῆς ἀνατροφῆς καὶ τῆς ὑπερόχου θέσεως, περιῆλθεν εἰς ἔνδειαν, ἥτις κατέστησε πικρὴ τὰς ἡμέρας τοῦ γήρατος, ἀπολέσας σχεδὸν καὶ τὴν ὅρασιν ἐκ τῶν ἥκιστα ἀνεκτῶν δυςχερειῶν. Ἀλλ’ οὐχ ἧττον τὸν γηραιὸν πρεσβύτην, ὃν ἐλησμόνησεν ἡ ματαιοδοξία τοῦ κόσμου ἅμα ὡς ἡ τύχη ἠδίκησεν αὐτόν, οὐδέποτε ἐγκατέλιπεν ἡ φαιδρότης τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἑτοιμότης περὶ τὴν χαριτολογίαν καὶ τὰς ποικίλας αὐτοῦ γνώσεις, ὑπομιμνήσκουσα τὸν ἄλλοτε ἐξαίρετον εὐπατρίδην τῆς Ὕδρας.
Ἐτελεύτησεν ἐν ἡλικίᾳ ἑβδομήκοντα ἐτῶν ἐν Πόρῳ, ἔνθα ἐπ’ ἐσχάτων ἡσύχαζεν ἰδιωτεύων ὁ τοσοῦτον συμπαθὴς ἀλλ’ ἀτυχὴς Δ. Μπουντούρης.
