τὰς πολυτίμους αὑτοῦ ὑπηρεσίας ἅμα ὡς ἐνέσκηψεν αὐτόθι τὸ ἑπόμενον ἔτος ἡ βροτολοιγὸς χολερικὴ ἐπιδημία, σπανίαν ἐπιδειξάμενος ἀφοσίωσιν πρὸς τὴν ἀγαθοεργὸν ἐνάσκησιν τῶν ὑψίστων καθηκόντων αὑτοῦ, οὐ μόνον παρέχων δαψιλῶς πᾶσαν συνδρομὴν εἰς τοὺς πάσχοντας ἀλλὰ καὶ τὴν νόσον μετ’ ἐπιμονῆς σπουδάζων καὶ διερευνῶν καὶ τότε καὶ μετέπειτα ὅταν ἐξερράγη αὖθις ἐν Κερκύρᾳ, περὶ ὧν ἐν ὧραις ἀνέσεως συνέγραφεν ἐν ἰδίοις ὑπομνημονεύμασι τὰ ἐπιστημονικὰ αὑτοῦ πορίσματα. Ἀπὸ τοῦ 1851 διορισθεὶς καθηγητὴς ἐν τῇ Ἰονίῳ Ἀκαδημίᾳ ἐδίδαξε μέχρι τῆς ἀφομοιώσεως τῆς Ἑπτανήσου, ὅτε ἐδόθη αὐτῷ ἡ ἔδρα τῆς καθηγησίας ἐν τῷ ἐθνικῷ Πανεπιστημίῳ, οὗ διετέλεσε μέχρις ἐσχάτων ἐπιφανὴς ἱεροφάντης μυήσας μυριάδας ἑλλήνων ἰατρῶν τῆς θείας τοῦ Ἱπποκράτους τέχνης, εἰς ἣν ἐνεθάρρυνε καὶ προςήλου αὐτοὺς διὰ μειλιχίου συμπεριφορᾶς καὶ παρηγόρων λέξεων. Καρποὶ τῆς τριακονταπενταετούς αὐτοῦ διδασκαλίας ὑπῆρξαν πλεῖσται κατὰ καιροὺς ἐπιστημονικαὶ πραγματεῖαι, δι’ ὧν ἐξετιμήθη τὰ μάλιστα ἐν Εὐρώπῃ ὑπὸ ἐξόχων ἰατρῶν, ἐκλεχθεὶς μέλος ἀντεπιστέλλον πολλῶν ἐπιστημονικῶν σωματείων καὶ Ἀκαδημειῶν ὡς τῆς Πετρουπόλεως, Νεαπόλεως, Τουρίνου, Μαδρίτης. Μικρὸν δὲ πρὸ τοῦ θανάτου εἶχε καταλεχθῆ ἐν τοῖς ὑποψηφίοις τῆς ἐν Παρισίοις Ἀκαδημίας διὰ τὴν ἕδραν μέλους ἀντεπιστέλλοντος.
Ἐν τῇ Ἰονίῳ Βουλῇ παρέστη ὡς ἀντιπρόςωπος τῆς ἰδίας αὑτοῦ πατρίδος Κεφαλληνίας, σπουδαίας δ’ ὑπηρεσίας προςήνεγκεν ὡς διευθυντὴς τοῦ νοσοκομείου τῶν χολεριώντων ἐν Κερκύρᾳ. Παρηκολούθησε μετ’ ἐπιστημονικῆς ἐφέσεως φιλερεύνου τὰς κατὰ τὰ ἔτη 1868–1869 ἐνσκηψάσας ἐπιδημίας ἐγκεφαλονωτιαίας μηνιγγίτιδος καὶ ἐξανθηματικοῦ τύφου, περὶ ὧν περισπουδάστους ἐξεπόνησε μονογραφίας. Ὑπῆρξε πρωτοβουλίᾳ καὶ πραγματώσει ὁ ἱδρυτὴς τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, τοῦ τόσον ἐθνωφελοῦς τούτου σώματος, ὑπείκων εἰς τὸ εὐγενὲς αἴσθημα τῆς φιλανθρωπίας, ἥτις ἦν τὸ ἰδιάζον γνώρισμα τοῦ χαρακτῆρος τοῦ Χ. Τυπάλδου Πρετεντέρη, διότι ἡ πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς πάσχοντας ἰατρικὴ οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὑλικὴ πολλάκις βοήθεια ἦν μία τῶν ὡραιοτέρων αὐτοῦ ἀπολαύσεων ἐν τῷ βίῳ. Ὡς ἀρχίατρος τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας ἀπήλαυεν ἀμερίστου ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης, ἰδιαζόντως δ’ ἐτιμᾶτο ὑπὸ τῆς ἡμετέρας βασιλίσσης, ἥτις ἔχυσε πικρὰ δάκρυα εἰλικρινοῦς πόνου ἐπὶ τῷ θανάτῳ τοῦ ᾀειμνήστου ἀνδρός. Τὴν προτεραίαν τοῦ θανάτου του εἶχεν ἀπονεμηθῆ αὐτῷ τὸ παράσημον τῶν Ταξιαρχῶν τοῦ Σωτῆρος εἶχε δὲ λάβει καὶ ἕτερα ξένων Κρατῶν, ἐν οἷς καὶ τὸν Μεγαλόσταυρον τῆς Ἁγίας Ἄννης τῆς Ῥωσσίας. Ἀλλ’ ὁ μᾶλλον ἐπίφθονος τίτλος ὃν θνήσκων ἔφερεν, ἦν ἡ βαθεία ὑπόληψις τοῦ ἐπιστημονικοῦ κόσμου καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὑπὲρ ἧς ἀκραιφνῶς εἰργάσθη.
Πάσχων ἐξ ἀνιάτου νοσήματος ὑπέστη καρτερικῶς τὸν θάνατον, ὃν προῃ-
