ἐθνεγερσίας, νὰ ῥιφθῇ ἐν μέσῳ τοῦ ἐχθρικοῦ πυρὸς καὶ ν’ ἀναγράψῃ τὸ ὄνομα αὑτοῦ παρὰ τὰ εὐκλεᾶ ὀνόματα τῶν μεγάλων ἐκείνων ἐθνικῶν μαρτύρων, ἀνήκει οὐχ ἧττον εἰς τὴν ἀθάνατον γενεὰν τοῦ 1821, ἧς ὑπὸ τὴν μεγαλουργὸν ἐπίδρασιν ᾐσθάνθη τὴν ζωὴν καὶ ἠνδρώθη καὶ ἠκροάσθη τοὺς μεγάλους πόθους καὶ ἐξύμνησε τοὺς ἄθλους καὶ ἠνέῳξε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ τὴν διάνοιαν εἰς τὰ μεγάλα ἐθνικὰ ἰδεώδη, τὰ ὁποῖα ἠλέκτριζον τὴν ἔνδοξον ἐκείνην γενεάν. Διότι ἐν τῇ εὐρείᾳ αὑτοῦ καρδίᾳ ὁ Γεώργιος Παράσχος περιέκλεισε ὅλην τὴν ἐποποιΐαν τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος, ἐν ταῖς ἀναμνήσεσι τοῦ ὁποίου ἔζη, ἐνεπνέετο καὶ ἐμεγαλύνετο ἡ ποιητικὴ αὐτοῦ ψυχή.
Κατὰ τὴν μυριόνεκρον σφαγὴν τῆς Χίου, καθ’ ἣν ἡ αἱμοχαρὴς τουρκικὴ μάχαιρα ἔσφαξεν ἐπὶ τῶν γονάτων αὐτῶν τῆς τλήμονος μητρὸς δύο αὐτῆς μικρὰ θυγάτρια, ὁ Γεώργιος, νήπιον τότε, μόλις ἐσώθη ὡς ἐκ θαύματος ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς γαλλικῆς σημαίας, δι’ ἧς ἔσπευσεν ἐκ τοῦ ἀπέναντι κειμένου μεγάρου του νὰ περιβάλῃ τὸ βρέφος μετὰ τῆς μητρὸς ὁ φιλέλλην πρόξενος τῆς Γαλλίας. Ὁ πατὴρ τοῦ Γεωργίου, ὅςτις, καταφυγὼν εἰς τὰ ὄρη τῆς ἐρημωθείσης Νιόβης τῆς Μεσογείου, ἐμάχετο ἐκδικούμενος τὸ αἷμα τῶν ἀθώων σφαγίων, κατῆλθεν νύκτα τινὰ ὡςεὶ ἐξ ἐμπνεύσεως θείας καὶ παραλαβὼν τὴν μητέρα μετὰ τοῦ βρέφους ὡδήγησεν εἰς Ναύπλιον, ἔνθα καταλιπὼν τὴν προςφιλῆ παρακαταθήκην ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔδραμε καὶ πάλιν εἰς τὰς φλόγας τοῦ πολέμου ὑπὸ τὰς σημαίας τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ Νικηταρᾶ μαχόμενος μέχρι πέρατος τοῦ ἀγῶνος, ἐξ οὗ ἀπεκόμισε, γέρας ἐπίζηλον καὶ τιμαλφὲς, ἓν παράσημον καὶ πλείστας πληγὰς ἐπὶ τοῦ στήθους. Οὑτωςεὶ λοιπὸν οἱ ὀλολυγμοὶ τῆς σφαζομένης Χίου ἔπληξαν τὸ οὖς τοῦ Γεωργίου, βρέφους ἔτι ὄντος, ὅπερ μετὰ τοῦ μητρικοῦ γάλακτος ἐθήλασε τὸ κατὰ τῆς τυραννίας ἄσπονδος μῖσος καὶ τὸν πρὸς τὴν ἐλευθερίαν ἔρωτα, οἱ πρῶτοι δὲ παλμοὶ οἱ δονήσαντες τὰ παιδικά του στήθη ἦσαν οἱ παλμοὶ τοῦ ἔθνους ὁλοκλήρου. Βραδύτερον ὑπὸ τοὺς ἀοιδίμους διδασκάλους τοῦ Γένους, τὸν Λεόντιον ἐν Ναυπλίῳ καὶ τὸν Γεννάδιον ἐν Ἀθήναις, ἐποτίσθη τὰ πρῶτα νάματα ὑγιοῦς παιδείας, διεμόρφωσε δὲ τὴν ὡραίαν αὑτοῦ ψυχὴν πρὸς τοὺς ἀναλλοιώτους νόμους τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ ὡραίου καὶ ἔλαβεν ἀνὰ χεῖρας τὴν λύραν οἰστρήλατος ὅπως ἐξυμνήσῃ τοὺς ἄθλους καὶ τὴν δόξαν τοῦ ἀγῶνος, ἥτις ἀείποτε ἐπλήρου ἐμπνεύσεως καὶ θάμβους τὴν εὐπετῆ φαντασίαν τοῦ Γεωργίου. Παρὰ τὰ ὑψηλὰ ὅθεν ἀναστήματα τῆς ἐνδόξου γενεᾶς τοῦ 1821, παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν ὑπερηφάνων ἐκείνων ἡρώων, οὓς ἐγγύτατα ἐγνώρισε καὶ ἠγάπησε καὶ ἐθαύμασεν, ηὐξήθη καὶ ἠνδρώθη ὁ Γεώργιος, ἔμπλεως ἐνθουσιασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς τὰς μεγάλας ἰδέας καὶ τὰ μεγάλα ἔργα, ὧν ὑπῆρξεν ὁ μουσόληπτος Βάρδος.
