ἰδίως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἑλληνικῶν φυτῶν, τοῦ ἀποτελοῦντος τὴν ἑλληνικὴν χλωρίδα, ἧς τὰ θεμέλια κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους ἔθεντο ὁ Τουρνεφόρτιος, ὁ Sibthorp, ὁ Bory de St. Vincent, ὁ Spruner, ὁ Sartori, ὁ Boissier καὶ ἄλλοι ὅσοι ἑκάστοτε ἐξήτασαν τὰ ἑλληνικὰ ἐδάφη ὑπὸ φυτολογικὴν ἔποψιν. Ἐξ αὐτῶν ἰδίως ὁ ἄγγλος Sibthorp μετὰ διετῆ ἐπιστημονικὴν ἔρευναν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ἀνατολὴν περὶ τὰ τέλη τοῦ παρελθόντος αἰῶνος καὶ πιστὴν ἀπεικόνισιν τῶν ἑλληνικῶν φυτῶν κατέλιπεν ἀΐδιον μνημεῖον τοῦ ὀνόματος τοῦ Ὀρφανίδου εἰς τὸ δεκάτομον λαμπρὸν σύγγραμμά του Flora Graeca. Ἐν τῷ τελευταίῳ κολοσσιαίῳ ἔργῳ τοῦ Boissier Flora Orientalis καταφαίνονται αἱ πολυάριθμοι συμβουλαὶ, ἂς ὁ Ὀρφανίδης παρεῖχε τῷ διασήμῳ συγγραφεῖ, καὶ ἃς ὁ Boissier ἐν τῷ προλόγῳ αὐτοῦ, τῷ περιλαμβάνοντι τὴν ἱστορίαν τῶν ἐν Ἑλλάδι καὶ Ἀνατολῇ βοτανικῶν ἐρευνῶν, ἀναγνωρίζει καὶ λεπτομερῶς ἐκτίθησι.[1]
Γνωσταὶ ἐγένοντο ἀνὰ τὸν ἐπιστημονικὸν κόσμον αἱ ἔρευναι καὶ ἀνακαλύψας τοῦ Ὀρφανίδου ἰδίως διὰ τῆς ὑπ’ αὐτοῦ σπουδαίας δημοσιεύσεως τῆς Flora Graeca exsiccata[2] ἤτοι συλλογῆς ἀπεξηραμένων φυτῶν τῆς ἑλληνικῆς χλωρίδος, ἧς ἐποίησεν ἔναρξιν κατὰ τὸ 1852. Εἰς τὴν συλλογὴν ταύτην ἐδημοσιεύθησαν ἀνὰ ἑκατοντάδας (Centuries) χίλια περίπου φυτὰ τῆς ἑλληνικῆς χλωρίδος μετὰ δελτίων ἀναγραφόντων λεπτομερῶς τὰς ἐπιστημονικὰς ὀνομασίας καὶ τὰς τῶν ἀρχαίων γνωστὰς ὡς καὶ τὰς κοινὰς τῆς σήμερον καὶ τὰς θέσεις ὅπου συνελέγησαν καὶ τὰς ἐποχὰς τῆς ἀνθήσεως ἑκάστου εἴδους. Τῆς συλλογῆς ταύτης ὑπάρχουσι σειραὶ εἰς τὰ πλουσιώτερα βοτανικὰ μουσεῖα τῆς Εὐρώπης καὶ οἱ ἐπὶ τῶν δελτίων ἑκάστου εἴδους ἀριθμοὶ ἀναφέρονται
- ↑ Boissier, Flora Orientalis, Préface Σελ. XIV. Ἡ ἐν λόγῳ παράγραφος λήγει ὡς ἐξῆς: «La Flore si riche et si variée de la Grèce doit beaucoup à M. de Heldreich et à M. Orfanidés: gràce à leurs efforts persévérants elle est bien mieux connue que celle d’ aucune autre partie de l’ Orient.»
- ↑ Παραλλήλως πρὸς τὴν ὑπ’ ἐμοῦ ὑπὸ τὸν τίτλον Herbarium Graecum normale δημοσιευθεῖσαν τοιαύτην συλλογήν.
