του τούτου. Ἐπέπρωτο νὰ διδάξῃ τὴν φυτολογίαν πρῶτος ἐν τῇ πατρίδι του μετὰ Θεόφραστον! καὶ πρῶτος Ἕλλην μετὰ Θεόφραστον καί Διοσκορίδην νὰ ἐξετάσῃ τὴν ἑλληνικὴν χλωρίδα, διότι ὅσοι εἶχον ἐξετάσει αὐτὴν μετὰ τοὺς ἀρχαίους ἐκείνους ἦσαν ἀλλοδαποί.
Τὸ ἀξιοπαρατήρητον εἶναι, ὅτι ὁ Ὀρφανίδης εἶχεν ἐνδιατρίψει μόνον περὶ τὴν δημοσιογραφίαν, τὴν ποίησιν καὶ τὴν φιλολογίαν, ὅτε ἀπελθὼν εἰς Παρισίους μετὰ πενιχρᾶς χορηγήσεως τῆς κυβερνήσεως, ἵνα ἀναπτύξη τὰς φιλολογικὰς αὐτοῦ γνώσεις, ἠγάπησεν αἴφνης ἐν ἡλικίᾳ τριάκοντα ἤδη ἐτῶν τὴν βοτανικὴν καὶ ἀπεφάσισε νὰ σπουδάση αὐτήν, παρακινηθεὶς εἰς τοῦτο ἐκ τῆς τυχαίας ἀκροάσεως δημοσίου βοτανικοῦ μαθήματος. Ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας ἠγάπα μὲν πάντοτε τὰ ἄνθη, ἀλλὰ δέν εἶχε προσηλωθῆ εἰς τὴν μελέτην αὐτῶν, ἐξ ἐπιστημονικῆς ἐφέσεως. Ἐγκολπωθεὶς ὅμως τὸν κλάδον τῆς βοτανικῆς ἐπεδόθη εἰς τὴν ἔρευναν αὐτῆς μετ’ εἰλικρινοῦς καὶ ἀνενδότου ἀφοσιώσεως. Ἐν Παρισίοις ἔσχε τὴν καλὴν τύχῃν νὰ εὕρῃ τότε ἀρίστους καὶ διασήμους καθηγητὰς, τὸν Adrien de Jussieu, τὸν Prongniart, τὸν Decaisne, τὸν Richard, παρὰ τῶν ὁποίων ἠγαπᾶτο διὰ τὸν ἔκτακτον ζῆλόν του. Μετ’ αὐτῶν καθὼς καὶ μετ’ ἄλλων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης διασήμων βοτανικῶν, οὓς ἐγνώρισεν ἐν Παρισίοις, διετήρει καὶ κατόπιν ἐπιστημονικὴν ἀλληλογραφίαν καὶ φιλικὰς σχέσεις, οὕτω μετὰ τῶν J. Gay, Spach, Planchon, Houllet, Dr. Puel, Maille καὶ ἄλλων. Ἀκολουθῶν τὸν Adrien de Jussieu εἰς τὰς κλασικὰς ἐν τοῖς περιχώροις τῶν Παρισίων ἑβδομαδιαίας κατὰ τὸ θέρος ἐκδρομάς, ᾐσθάνθη ὁμοίαν ἀγάπην καὶ αὐτὸς πρὸς τὰς βοτανικὰς ἐκδρομὰς καὶ ἐξέτασιν τῶν φυτῶν. Οὐχ ἧττον ἦτο ἐπίσης ἐπιμελὴς φοιτητὴς τοῦ βοτανικοῦ κήπου (Jardin des Plantes) καὶ τοῦ ἐν αὐτῷ πλουσιωτάτου βοτανικοῦ μουσείου. Ἐν τῷ κήπῳ δὲ καὶ ἐν τοῖς θερμοστέγοις ἐσπούδασεν ἰδίως τὰ ξένα φυτὰ καὶ τὴν θεραπείαν αὐτῶν.
Τὸ 1848 ὁ Ὀρφανίδης ἐπανέκαμψεν εἰς Ἀθήνας διορισθεὶς το ἑπόμενον ἔτος καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου.
