του, καθ’ ἣν κατεδικαζόμεθα πάντες εἰς τὴν ποινὴν τῆς μελανῆς βίβλου καὶ ἅμ’ ἔπος ἅμ’ ἔργον ἐστρώθη ἐπὶ τῆς καθέδρας καὶ ἤρξατο γράφειν, γράφειν, γράφειν, γράφειν. Εἶχε περατώσει τὸ ἔργον, ὅτε, ἀγγελθείσης ἐπισκέψεως εἰς τὸ Γυμνασιαρχεῖον, ἐξῆλθεν, ἀφήσας ἐν τῇ σπουδῇ του τὸ τεφτέρι του. Πάντες ἀνεπηδήσαμεν ἵνα ἴδωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸ ἄγνωστον, τὸ μυστήριον, τὸ μορμολύκειον αὐτό, τὴν μελανὴν βίβλον καὶ εἴδομεν ἁπλῶς, ἀντὶ ἄλλων φρικτοτήτων, λευκάς σελίδας μετὰ τῶν ὀνομάτων μας, ὅτε ὁ ζωηρότερος ἡμῶν ἐκένωσεν ἐπ’ αὐτῶν μέγα μελανοδοχεῖον διὰ νά γίνῃ, φωναζόντων ὅλων ἐν χορῷ, ἀληθῶς μελανὴ βίβλος. Ἔκτοτε εἶδον ἢ ἀνέγνων τὰ πλεῖστα σχεδὸν τῶν βιβλίων μας ὑπὸ… τὰ μελανότερα χρώματα, ἀλλὰ μελανήν τινα βίβλον δὲν συνήντησα καὶ διὰ τοῦτο μετ’ εὐαρέστου τινὸς ἐκπλήξεως, ὡς ἐκ τῆς παλαιάς ἀναμνήσεως, καὶ προπατορικῆς ἅμα περιεργείας, ἀνέγνων τὴν τοιαύτην ἐπιγραφὴν τοῦ ἐπὶ τῆς ἀστυνομικῆς τραπέζης βιβλίου. Ὁ κ. Κολοκοτρώνης, ὅστις ὡς θηρευτικὸς κύων ὀσφραίνεται πάντα ἔνοχον, ὠσφράνθη καὶ τὴν ἔνοχον περιέργειάν μου καὶ εὐγενῶς ἔθηκεν ἑαυτὸν καὶ ἐν μέρει τὴν βίβλον του ὑπὸ τὴν διάθεσιν αὐτῆς.
Πάντες ὅσοι γνωρίζετε τὰς Ἀθήνας γνωρίζετε βεβαίως τὸν νῦν Θεόδ. Κολοκοτρώνην, τὸν Φὸν, πρὸς διάκρισιν τοῦ ἄλλου ἀγαπητοῦ Φαλὲζ καὶ οἱ πλεῖστοι τὸν παλαιότερον, τὸν μυθιστορικὸν ἐκεῖνον τύπον, τὸν εὐφυᾶ ἥρωα τόσων χαριεστάτων ἀνεκδότων, ἐνταῦθα καὶ ἐν Εὐρώπῃ, ὅθεν μετὰ Ὀδύσσειαν ὅλην ἐπανῆλθε μετὰ μιᾶς ὡραίας κατακτήσεως καὶ ἑνὸς ἔτι τίτλου: Φὸν, ὅστις μόνος τῷ ἔμεινεν, εἰς ἀνάμνησιν, ἐκ τῶν τόσων ἄλλων τίτλων του. Εἰς τὴν γραφίδα ἑνὸς Δωδὲ θὰ ἐνέπνεεν ἕνα ὅλον χαριτωμένον τόμον, ἀλλ’ εἰς τὸν κ. Κοσονάκον ἐγέννησεν εὐστόχως τὴν πρακτικὴν ἰδέαν τῆς χρησιμοποιήσεως τοιαύτης ἰδιοφυίας ἐν τῇ ἀστυνομίᾳ καὶ ἐκτὸς τῶν εὐχαρίστων καὶ ποικίλων ἀναμνήσεων, ἃς κατέλιπεν ὄπισθεν του ὁ παλαιὸς διευθυντής, ἀφῆκε πολύτι-
