θηγητοῦ. Τί δυστυχῆς ποῦ εἶμαι!… Μπᾶ! καὶ διατί, παρακαλῶ, εἶμαι δυστυχής; Ξεύρεις δὰ, σὰν νὰ ἔχασα καμμίαν σπουδαίαν τύχην! Ἂς ὑποθέσωμεν, ὅτι ὁ κ. Ξ. εἶνε ἐλεύθερος. Αἵ, καὶ τί εἶνε, παρακαλῶ; Ἕνας καθηγητὴς, ἕνας δασκαλάκος, μ’ ἕνα ξηρὸν μισθὸν, χωρὶς τυχηρὰ, ποῦ σήμερον τὸν μεταθέτουν ἐδῶ καὶ αὔριον ἐκεῖ καὶ τρέχει παντοῦ, ὡς σκηνίτης. Ἕνας σχολαστικὸς, ἕνας ἄνοστος, ποῦ ἀφαιρεῖται μὲ τὰ μαθηματικὰ ἐντὸς τοῦ θεάτρου! Καὶ ἡ ζωή του; γραμματικὴ, συντακτικὸν καὶ ἄλγεβρα..... Οὔφ, ἀηδίαις! Ἄμ’ δὲν πέρνω χίλιαις φοραὶς καλλίτερα τὸν ἀνθυπασπιστήν!.....
Μὲ αὐτὰ καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐκείνη, παρῳδοῦσα τὴν μὴ δυναμένην νὰ φάγῃ τὰς σταφυλὰς ἀλώπεκα τοῦ μύθου, βαθμηδὸν συνῆλθεν, ἀνεκουφίσθη ὁπωσοῦν καὶ παρηγορήθη. Ἡ θεία πρόνοια ἐν τῇ σοφίᾳ της ἔδωκεν εἰς τὰς γυναῖκας τοιαύτην εὐστροφίαν νοὸς καὶ καρδίας, πολύτιμον καὶ σώτειραν εἰς τοιαύτας περιστάσεις αἰσθηματικῶν ἀτυχιῶν.
Περιττὸν ἴσως νὰ προσθέσω, ὅτι ἐκείνη ἰάθη ταχέως καὶ ἐντελῶς ἐκ τῆς φαντασιοπληξίας αὐτῆς, δι’ ἣν μετὰ καιρὸν ἐνίοτε ἐμελαγχόλησε καὶ πολλάκις ἐγέλασεν. Ἀλλ’ ὁσάκις τὴν ἐνεθυμεῖτο καὶ ἐν μέσῳ τῶν γελώτων της, δὲν ἐλησμόνει τὸ λυπηρὸν, ἀλλὰ πολύτιμον, μάθημα, ὅπερ ἐξ αὐτῆς ἔλαβε. Διὰ τοῦτο καί ὁσάκις ἔβλεπε νέον ἄγνωστον καὶ ἐράσμιον, ἐσκέπτετο:
— Μία κόρη, πρὶν ἢ ἀνοίξῃ τὴν καρδίαν της εἰς παλμοὺς ἀγάπης, πρέπει πρῶτον-πρῶτον νὰ γνωρίσῃ καλῶς ἐκεῖνον, ποῦ τῆς ἀρέσει, καὶ πρὸ πάντων νὰ μάθῃ θετικῶς. ἂν ᾖνε ἐλεύθερος!
(Ἄργος, Αὔγουστος 1886).
Δημητριοσ Κ. Βαρδουνιωτησ
