καιρὸν, ἰδοὺ ἐγὼ κυρία γυμνασιάρχου! Τί εὐτυχία μου! Ἔχεις τὸν καλὸν μισθόν σου, τὴν ὑπόληψίν σου, τ’ ἀγαθά σου… Καὶ ὅταν ἔρχωνται αἱ ἐξετάσεις, τότε δὴ τότε! Παρακλήσεις ἀπ’ ἐδῶ, ἱκεσίαι ἀπ’ ἐκεῖ, συστάσεις, κολακεῖαι, περιποιήσεις! Νὰ σὲ ἰδῶ καὶ τότε, κυρία Κατίνα, ποῦ μὲ πειράζεις πάντοτε εἰς τὰς συναναστροφάς! Περίμενε νὰ προβιβασθῇ ὁ Τάκης σου! Σὲ διορθόνω ἐγὼ, Πολυξένη μου, μὲ τὸν κύριον ἀδελφόν σου, ποῦ ἤθελε νὰ μ’ ἐρωτήσῃ προχθὲς ὁ ἀνάγωγος, εἰς ποίαν κατάστασιν ἐνεθυμήθην τὰς Ἀθήνας, ὅτε μετετέθη ἐδῶ ἡ πρωτεύουσα ἐπὶ Ὄθωνος!!....
Οὕτως εὐτυχὴς μὲ τὰς χιμαίρας της αὐτὰς ἐκείνη διηυθύνθη εἰς τὸν σταθμὸν τοῦ σιδηροδρόμου καὶ ἀνῆλθε μετὰ τοῦ ἐξαδέλφου της εἰς Ἀθήνας. Μόλις ὅμως κατῆλθον εἰς τὸν σταθμόν, συνήντησαν τὸν γνωστὸν φίλον καθηγητήν.
— Πῶς, κύριε Ξ., καὶ σεῖς ἐδῶ; εἶπεν ἐκείνη εὔχαρις.
— Τόρα μόλις ἦλθον καὶ ἐγώ, ἀπεκρίθη ὁ καθηγητής.
— Μὲ τὸ ἴδιον τραῖνον;
— Μὲ τὸ ἴδιον.
— Καὶ πῶς δὲν σᾶς εἴδομεν νὰ συνταξειδεύσωμεν;
— Ἀτυχία μου ἦτο.
— Ἀλλὰ καὶ ἐδική μας ἐπίσης. Ἐν τούτοις θὰ μᾶς κάμητε τὴν εὐχαρίστησιν, ἐλπίζω, νὰ μᾶς συνοδεύσητε μέχρι τῆς οἰκίας μας.
— Θὰ ἤμην εὐτυχής, κυρία μου. Ἀλλὰ λυποῦμαι πολὺ καὶ σᾶς ζητῶ μυρίας συγγνώμας. Ἔχω μεγίστην βίαν διά τινα ὑπόθεσιν.
— Νὰ λύσητε πάλιν κανὲν ἀλγεβρικὸν πρόβλημα ἴσως! εἶπεν ἐκείνη, πειραχθεῖσα ἐκ τῆς ἀρνήσεως.
— Ἆ, ὄχι, ὄχι! ἀπεκρίθη μειδιῶν ὁ καθηγητής.
— Καμμίαν συνέντευξιν, πιθανόν....
— Οὔτε.
— Μὰ τί λοιπὸν εἷνε αὐτὸ τὸ τόσῳ σπουδαῖον;
— Ἁπλούστατον, ἀπήντησεν ἀφελῶς ὁ καθηγητὴς. Πρόκειται νὰ ἴδω κάποιον συμπατριώτην μου, ἀναχωροῦντα, διὰ νὰ στείλω μίαν σπουδαίαν ἐπιστολὴν καὶ κᾄτι πράγματα....
— Εἰς τοὺς γονεῖς σας βεβαίως, διέκοψεν ἐκείνη.
— Ὄχι εἰς τοὺς γονεῖς μου, ἀλλ’ εἰς τὴν κυρίαν μου.
— Πῶς εἴπατε, παρακαλῶ; ἠρώτησεν ἐκείνη ἔκπληκτος καὶ οἱονεὶ δυσπιστοῦσα εἰς τὰ ὦτά της.
