Εἴς τι θεωρεῖον τῆς Β′ σειρᾶς τοῦ θεάτρου Ἀθηνῶν, ἑσπέραν τινὰ τοῦ χειμῶνος τοῦ ἔτους 187… ἐν ᾧ ἀπὸ τῆς σκηνῆς ἐδιδάσκετο ὁ Ἁμλέτος τοῦ Σαίξπηρ, νέος τις, διοπτροφόρος, προσηνοῦς φυσιογνωμίας καὶ καλῶς ἐνδεδυμένος, ἐκάθητο, ἔχων ἐστραμμένα τὰ νῶτα πρὸς τὴν σκηνήν, τὸ δὲ βλέμμα εἰς τὸ ἀμέσως ἑπόμενον θεωρεῖον, ὅπου ἦτο μετά τινος γέροντος κομψὴ δεσποινίς, ἀντιμέτωπος, προσηλωμένη εἰς τὸ δρᾶμα.
Ὅστις ἤθελεν ἴδει τὸν διοπτροφόρον ἐκεῖνον νέον ἐν τοιαύτῃ στάσει ἠδύνατο νὰ ὑποθέσῃ πολλά, ἀλλὰ δυσκόλως καὶ νὰ φαντασθῇ, ὅτι οὔτε ἐγνωρίζοντο, οὔτε εἶχον ἴδει ποτὲ ἀλλήλους. Ἀπὸ τῆς πρώτης στιγμῆς ἐν τούτοις ἡ νεᾶνις, ἐν τῇ φιλαρέσκῳ ὀξυδερκείᾳ της, εἶχεν ἀντιληφθῆ τὴν ἐπίθεσιν τοῦ γείτονος, ἦν, παρατεινομένην, ἐχαρακτήρισεν ὡς ἠλιθιότητα, εἶτα ἀναίδειαν καὶ τέλος ἀποτύφλωσιν πρωτοπείρου ἔρωτος, χωρὶς ἐννοεῖται καὶ νὰ δείξῃ, ὅτι τὴν δυσαρεστεῖ.
Ἐτελείωσαν τέσσαρες πράξεις τοῦ δράματος καὶ ὁ νέος ἔμενεν ἐκεῖ ἀκίνητος πρὸς ἔκπληξιν τῆς νεάνιδος. Τότε δὲ μόλις ἐξῆλθεν εἰς τὸν διάδρομον καὶ πρὸς ἐκείνης, ἐξελθούσης ὡσαύτως, παρήρχετο, σιωπῶν καὶ ἀρρύθμως βηματίζων. Ἐκείνη ἐν τούτοις, τολμηροτέρα, προσεγγίσασα, τῷ ψιθυρίζει πολὺ σοβαρῶς, ὅπως ὁμιλοῦν αἱ γυναῖκες εἰς τὴν πρώτην ἔφοδον τῶν ἐρωτικῶν των κατακτήσεων:
— Μά, κύριε, καὶ ἂν ἧσθε ἀρχηγὸς τοῦ μεταβατικοῦ, ἐγὼ δὲ ὁ μᾶλλον διαβόητος τῶν λῃστῶν, δὲν θὰ μὲ κατεδιώκετε πάλιν τόσον! καὶ ἔφυγεν εὐθύς, μὴ ἀναμείνασα ἀπάντησιν.
Ἐπανῆλθον εἰς τὰ θεωρεῖά των. Ἀλλ’ ἐκεῖνος τότε μετέβαλε στάσιν καὶ ἐκάθησε, βλέπων πρὸς τὴν σκηνὴν καθ’ ὅλην τὴν πέμπτην πρᾶξιν τοῦ δράματος.
Τοῦτο ἐκείνη ἐξήγησεν ὡς θρίαμβόν της· ἐπειδὴ ὅμως ἐσκέφθη, ὅτι ἐνδεχόμενον καὶ νὰ δυσηρέστησε τὸ θῦμά της ἢ νὰ παρεξηγήθη ἡ τρυφερότης τοῦ παραπόνου της ἢ ἡ χάρις τῆς εὐτραπέλου προκλήσεως, ἐνόμισε καλὸν νὰ διορθώσῃ κᾄπως τὸ πρᾶγμα. Καί, ὅτε ἐξήρχοντο, πλησιάσασα ἐπιτηδείως, τῷ ἐψιθύρισε πάλιν:
