Καὶ δὲν τῆς ἔλεγες, καϋμένο, πῶς τὸ ηὗρες σύ, νὰ πάρῃς τόσην ἀμοιβήν;» — «Ἀμὴ καὶ πῶς; ἠθέλατε νὰ εἴπω ψεῦμα;»… Καὶ ἐκίνησεν ὁ ποιητὴς τὴν κεφαλὴν καὶ εἶπεν: Εἶχες δίκαιον, κυρία· ἂν πολὺ θὰ ἦτο, πέραν τοῦ ὀφειλομένου μέτρου, τὸ νὰ ἔδιδες ὀλίγα κέρματα εἰς τὸ παιδί, ἐνῷ αὐτὸ δὲν ηὗρε τὸ ἀπολεσθέν σου ψέλλιον κ’ ἡ ἀμοιβὴ δὲν τῷ ἀνῆκεν, ἀλλ’ ὁ πλοῦτος ὅλος βέβαιά σου ὁ ἀμέτρητος δὲν θὰ ἐπήρκει νὰ ἀμείψῃ τὴν αἰτίαν, διὰ τὴν ὁποίαν τὸ πτωχὸ αὐτὸ ’ξυπόλυτο δὲν ’πῆρε μία δεκαροῦλα, δηλαδὴ τὸ μεγαλεῖον τῆς ἀθώας κ’ εὐσταθοῦς φιλαληθείας του! «Ἀμῆ καὶ πῶς; ἠθέλατε νὰ εἴπω ψεῦμα;» Δέν τὸ εἶπε, δὲν τὸ εἶπεν, οὔτε φεῦ! διὰ νὰ πάρῃ τὸ πτωχὸ πτωχὸ μιὰ δεκαροῦλα ἀπὸ τὴν βαθύπλουτον!
Ἐν Ἀθήναις, 1886.
Ιωαννησ Κ. Καμπουρογλοσ
Κόρη, ξανθοῦλα λιγερὴ, γλαρὴ γαλανομάτα
Γιορτάζει καὶ μαζὺ μ’ αὐτὴ γιορτάζ’ ἡ φύσις ὅλη.
Καὶ νειὸς, γεμάτος αἴσθημα, ὅλος καρδιὰ καὶ νειάτα
Τὶ νὰ τῆς στείλῃ ἐλόγιαζε στὴ λατρευτή της σχόλη.
Δυὸ ἄστρα ’πὸ τοῦ οὐρανοῦ νὰ κλέψῃ τὰ παλάτια;
Μὰ εἷνε ἐμμορφότερα τὰ γαλανὰ της μάτια.
Στολίδια νὰ τῆς πάῃ χρυσᾶ, ἡ κόρη νὰ φορέσῃ;
Μαλλιὰ χρυσάφι χύνονται ὡς τὴ λιγνή της μέση.
Λουλούδια;… Μὰ τριαντάφυλλο τὰ μάγουλά της βάφει
Καὶ γιασεμὶ τὸ μέτωπο ποῦ ζώνει τὸ χρυσάφι.
Καὶ ὁ φτωχὸς, περίλυπος τὸ νοῦ του βασανίζει
Καὶ δὲ θωρεῖ στὸ πλάϊ του μυρτιὰ πῶς λουλουδίζει…
Γεωργιοσ Α. Αναστασοπουλοσ
