Διότι — ὅπως ὁμιλήσωμεν ὀλιγώτερον ῥωμαντικὰ — οὐδὲν συνηθέστερον καὶ εὐκολώτερον ἐν Σμύρνῃ τοῦ ἔρωτος. Δὲν ὑπάρχει — δὲν ὑπῆρχε τοὐλάχιστον πρὸ δεκαετίας μόλις — νέος εἰς τὸν περιπαθῆ αὐτὸν τόπον μὴ ἔχων ἀναρτήσει τὴν εἰκόνα του ὑπὸ μορφὴν τρυφεροῦ τινος ἀγγέλου εἰς ἄκρον τι τῶν στηθῶν του καὶ ἔχων ὡρισμένην τὴν ὥραν τῆς λατρείας του, ὡς ἐκείνην τοῦ γεύματος, τοῦ περιπάτου, τοῦ ὕπνου. Συνήθης τοιαύτη ὥρα θεωρεῖται ἀκόμη τὸ δειλινὸν καὶ εἰς τοῦτο σὺν ἄλλοις ἐμφαίνεται τὸ ἰδιάζον τῆς σμυρναϊκῆς αὐτῆς σφραγῖδος. Διότι, ἐπὶ τέλους, καθ’ ὅλους τοὺς τόπους καὶ χρόνους, ἀπὸ τῶν ἀγυιῶν τοῦ Ἀγρινίου μέχρι τῶν παρισινῶν βουλεβάρτων, καὶ ἀπὸ τῆς ἁρπαγῆς τῆς Ἑλένης ὑπὸ τοῦ Πάριδος μέχρι τῆς εὐδαίμονος ἐποχῆς τῶν ἐρώτων τῶν ζυθοπωλείων, τὸ μηχανουργεῖον αὐτὸ τῆς άγάπης οὐδέποτε ἔπαυσε τὰς ἐργασίας του, ἀλλ’ ὁ τρόπος τῆς ἐνασκήσεως τῆς τέχνης αὐτῆς παραλλάσσει. Οὕτως ἐν ταῖς ἐπαρχίαις — διὰ νὰ μὴ ῥίψωμεν τὸ βλέμμα ἀχανέστερον — ἐπιτελεῖται «μετὰ φόβου θεοῦ·» ἐν Ἀθήναις σεμνοτύφως, ὑπὸ πρόσχημα φιλίας εἰς τὴν αἴθουσαν ἢ intimité εἰς τὸ ἰδιαίτερόν δωμάτιον· ἐν Σμύρνῃ γίνεται ἁπλούστατα: — φανερά!
Περὶ τὸ δειλινὸν δηλαδὴ ἑκάστης ἡμέρας, ἅμα τὰ ἀνὰ τὰ τσαρσεῖα ἐργαστήρια κλείσωσι τὰς πύλας των καὶ αἰ σκιαὶ τῆς νυκτὸς ἀρχίσωσιν ὁλοὲν νὰ πυκνῶνται, αἱ ἀπώτεραι συνοικίαι τῆς πόλεως παριστῶσι πολλαχοῦ ἀσύνηθες θέαμα. Εἰς πλείστας τῶν θυρῶν καὶ παραθύρων, κἄποτε καὶ ἐν τῇ καμπῇ τῆς ὁδοῦ, μὲ τὴν κεφαλὴν ἔξω παρατηρεῖ τις γυναικείας μορφὰς ἐστολισμένας ἐν σμυρναϊκῇ ἀφελείᾳ, συχνὰ μὲ τὸ γιασεμὴ ἢ τὸ τριαντάφυλλον ἐπὶ τῆς ὁλολεύκου καζάκας ἂν ὄχι τῆς κόμης, καὶ ἀφινομένας εἰς μακρὰς ὁμιλίας ἠρέμα μετὰ κομψοῦ νεανίου, ἱσταμένου ἐκεῖ που ἐν τῇ ὁδῷ. Πέραν οἱ διαβάται παρέρχονται· καὶ ἀδιάφοροι, ἐκτὸς πρὸ τοῦ αἰφνιδίου τῶν βηματισμῶν «τῆς μαμᾶς» εἰς τὴν αὐλὴν ἵστανται ἐκεῖ φιλομειδῶς ἀντιμέτωποι. Κάμνουσι κόρτε…
Νομίζετε ὅτι ἠγωνίσθησαν πολὺ διὰ νὰ κελαδήσωσι τὴν γλυκεῖαν αὐτὴν διῳδίαν; Ὅτι ἐνεστερνίσθησαν τὴν ὑπομονὴν τοῦ Ἰώβ,
