ἐπισκοπήσεις ἀπαιτοῦσι κἄποτε βαρύν, πολὺ βαρὺν φόρον… ῥάχεως.— Νὰ τοὺς ἀναζητήσωμεν εἰς τὰς ἀρμενικὰς συνοικίας; Ἔπρεπε τότε νὰ ἐπαναλάβωμεν ἐδῶ — καὶ δειλιῶμεν — ἐρωτικὰς ἐκμυστηρεύσεις ὡσὰν ταύτας:
«Τὸ πρόσωπόν σου ’σὰν κιοφτὲ ’μοιάζει μισοψημένο
ποῦ ’ς τὸ τηγάνι παίζει.
Ὅταν τὸ βλέπω γίνομαι ’σὰν ἀνακατωμένο
ταχίνι μὲ πετμέζι.
Τὰ μάτια σου μοῦ φαίνονται ’σὰν μαῦροι καβουρμάδες
Τὰ μάγουλα σου ’σὰν καλοί κολοκυθοντολμάδες…»
Καὶ ἀναλόγως τὰ ἐπίλοιπα. — Νὰ σᾶς εἴπωμεν πῶς ἀγαπῶσιν οἱ Ἑβραῖοι; Ἐρωτήσετε τὸν κύριον Τζιβανόπουλον. Οἱ εὐρωπαΐζοντες; Τοὺς βλέπετε εἰς τὰ σαλόνιά σας. Καὶ πρὸ τοῦ ἐμφανοῦς τούτου embarras de choix προσηλούμεθα εἰς μόνον τοὺς ἰδικούς μας· εἶναι οἱ πλειότερον ἐξέχοντες εἰς τὴν ἐξεικόνισιν, ἕνεκα καὶ τῆς πληθύος καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος ἐν τῇ συγκρίσει πρὸς τοὺς ἀθηναϊκοὺς, καὶ τῆς ἀτομικῆς σφραγῖδος ἣν μεταξὺ τῶν ἄλλων ἰδιαίτατα φέρουσι. Καὶ… ἀρχίζομεν, μὲ μίαν προσφώνησιν ὡς εἰς τὰ ἔπη τοῦ κ. Ἀντωνιάδου.
Ὦ ἔρως! γλυκεῖα ἀπόλαυσις ἄνευ πόνων, ὡς δὲ διΰλισε, σὲ διεχώρισε καὶ οὕτω—καρπὸν ἄνευ τοῦ φλοιοῦ—σὲ γεύεται, σὲ ἐκτιμᾷ, σὲ αἰσθάνεται ἡ ἁβρὰ σμυρναϊκὴ καρδία· ὠκεανὲ ἀτελείωτε, σὺ ὅστις ἔπνιξες Βερθέρους ἐντὸς τῶν κυμάτων τῆς πικρίας σου καὶ ὅστις ἐδῶ, ὡς ὑπὸ ἔλαιον, ἁπαλύνεσαι, γλαυκιᾷς, ἠρεμοῦσαι καὶ ἀφίνεις διαυγής, κρυσταλλώδης νὰ σὲ αὐλακίζωαιν ὡς λίμνην ὁλόφαιδροι ἑορταστῶν μορφαὶ, αἵτινες μὲ τὸ ᾆσμα εἰς τὰ χείλη, ὡς εἰς εὐκαιρίαν πανηγύρεως κατοπτρίζονται μίαν στιγμὴν ἐντός σου καὶ παρέρχονται. Σὺ στεῖρον ἀκανθῶν ῥόδον καὶ ἄνευ πτωχῆς νέφους οὐρανέ. Σύ!.. Σύ!.. Ποῦ ἀλλαχοῦ, εἰπέ μοι, ποθητὲ θεέ, ὃς μόνος μὲ τὸν Βάκχον τοῦ Ὀλύμπου μας ἀπέμεινες, ποῦ θὰ σὲ συναντήση τις οὕτως ἐλαφρὸν, ἔκδοτον ἐν τῇ παιδικῇ ἀφροντισίᾳ σου, οὕτω γελαοτὸν ἄνευ πανουργίας, οὕτω παιδικῶς λατρευόμενον; Ποῦ;...
