ὡραίαν ἐκείνην ἐποχὴν, καθ’ ἣν οἱ Γόμεθ, οἱ Μαρκέται καὶ οἱ Πογκιέλλαι ἐλάμβανον παρὰ τοῦ κοινοῦ τοῦ Μιλάνου τὸ βάπτισμα τῆς τέχνης, διὰ ν’ ἀνεύρῃ ὁμοίαν ἐπιτυχίαν πρὸς ἐκείνην, ἣν ἐδρέψατο ὁ νεαρὸς Σαμάρας ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ θεάτρου Carcano τὴν ἑσπέραν τῆς 16 παρελθόντος Ἰουλίου, κατακηλήσας οἱονεὶ διὰ νέων ἀγνώστων ἤχων καὶ ἁρμονιῶν τὸ ἔξαλλον ἐξ ἐνθουσιασμοῦ ἀκροατήριον, καλέσαν ἑκκαιδεκάκις ἐπὶ τῆς σκηνῆς τὸν περιώνυμον ἔκτοτε καταστάντα μουσουργόν. Ἡ ἑσπέρα ἐκείνη ὑπῆρξε δι’ αὐτὸν ἔκτακτος καὶ ἐξαιρετικὸς θρίαμβος, ὡς ἀπεφήνατο ἡ «Καρτερία» τῶν Μεδιολάνων. Ὁ Αἰὼν (Secolo) ἔγραφεν ὅτι ὁ Σαμάρας, γεννηθεὶς ὑπὸ τὰς μύρτους καὶ τὰς λεμονέας τῶν κήπων τοῦ Ἀλκινόου, διὰ τοῦ «Flora Mirabilis» διετράνωσεν ὅτι κέκτηται πάντα τὰ προςόντα μεσημβρινοῦ καλλιτέχνου προωρισμένου εἰς ἔνδοξον μέλλον. Ὁμόφωνος δὲ ὁ τύπος τοῦ Μιλάνου ἀνεγνώρισε τὴν μουσικὴν μεγαλοφυΐαν τοῦ ἕλληνος ἀριστοτέχνου, ὅςτις ἀπὸ τῆς ἑσπέρας ἐκείνης κατέστη ἀντικείμενον θαυμασμοῦ καὶ λεπτῶν περὶ τέχνης συζητήσεων παρὰ τῇ μουσικωτέρᾳ κοινωνίᾳ τῆς Ἰταλίας. Οὐδεὶς ἀμφισβητεῖ αὐτῷ τὰ προςόντα τοῦ βαθέος μουσουργοῦ καὶ τὰ ἔτι σπανιώτερα τοῦ ἀρίστου μελοδραματογράφου, δῶρα ἀληθῶς πολύτιμα ἀλλὰ καὶ τόσῳ σπανίως συνδυαζόμενα οὑτωσὶ ἁρμονικῶς ἐν ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ προσώπῳ.
Ὁ Σαμάρας μέλλει ν’ ἀνακαλύψῃ νέους ὁρίζοντας, νέα χρώματα, νέας ἐκφράσεις αἰσθήματος καὶ ἰδέας ἐν τῇ ἀπεράντῳ σφαίρᾳ τῆς μουσικῆς. Ἐν ταῖς ὡραίαις αὐτοῦ συνθέσεσιν ἐπικρατεῖ τὸ πολυφωνικὸν στοιχεῖον, γνώρισμα τῆς νεωτέρας σχολῆς, ἧς εἵμαρται νὰ καταστῇ ὁσονούπω τὸ κῦρος καὶ ἡ ἀδιαφιλονείκητος προςωπικότης. Ἐπωφελούμενος τῆς μοναδικῆς εἰς τὸ κλειδοκύμβαλον εὐχερείας, ἐνεβάθυνεν εἰς τὴν μελέτην πάντων τῶν ἀριστουργημάτων τοῦ νέου μελοδραματικοῦ θεάτρου, τῶν θαυμασιωτέρων
