γων τὰ συνήθη παίγνια τῶν ὁμηλίκων, ἠρέσκετο εἰς τὴν ἀκρόασιν μουσικῶν ᾀσμάτων καὶ συμφωνιῶν, προτιμῶν ἀντὶ ἄλλου παιδικοῦ ἀθύρματος τὰ πλῆκτρα τοῦ κλειδοκυμβάλου. Ὅπου συναυλία, ὅπου μέλος καὶ ᾆσμα, ὅπου ἦχος μουσικῆς, ἐκεῖ ἐφέρετο ἐξ ἀκατανικήτου ἐμφύτου ἡ παιδικὴ αὐτοῦ ψυχή, παραδιδομένη εἰς εὐγενῆ ἔμπνευσιν, καὶ μεταφερομένη διὰ τῶν κυμάτων τὴς μυσικῆς εἰς κόσμον ἐκστάσεως καὶ ἀλλοφροσύνης. Ψυχολόγος παρατηρητὴς ἠδύνατο νὰ παρακολουθήσῃ ἐπὶ τῆς συγκεκινημένης φυσιογνωμίας τοῦ παιδὸς τὰ χρώματα καὶ τὴν ποικίλλουσαν ἔκφρασιν τῶν μουσικῶν τόνων, ὁσάκις ἐνωτίζετο αὐτοὺς μετὰ προςηλώσεως περιέργου ὁ μικρὸς μουσόληπτος. Ἐπὶ τοσοῦτον δὲ ἤνοιγε τὴν ψυχὴν αὑτοῦ καὶ τὸ οὖς εἰς τὴν ἁρμονίαν τῶν ἤχων ὥςτε κατώρθου νὰ μεταφέρῃ ἐπὶ τοῦ κυμβάλου, παιδίον ἔτι ἄπειρον, τὴν ἑνότητα καὶ τὴν ἔκφρασιν αὐτῶν, ἐξ ἁπλῆς ἀπομνημονεύσεως. Βραδύτερον, ἀπορφανισθεὶς τοῦ πατρός, καὶ ἀποκαταστὰς ἐν Ἀθήναις ἐμόρφωσε βαθμηδὸν τὸ μουσικὸν αἴσθημα διὰ τῆς μελέτης καὶ τῆς σπουδῆς παρ’ ἐγκρίτοις μουσικοδιδασκάλοις. Νεαρώτατος ἔτι ἠγάπησε τὸ ὡραῖον οὐ μόνον ἐν τῇ μουσικῇ, ἄλλα καὶ ἐν τῇ τέχνῃ καὶ τῇ ποιήσει. Ἡ προνομιοῦχος ψυχὴ τοῦ Σαμάρα, μόλις δεκαπενταέτους, ἀνεύρισκε τὸ μυστήριον τοῦ ὡραίου εἰς τὰ κλασικὰ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητος, διαπλαττομένη εἰς τὰς ἁρμονίας αὐτῶν. Οὑτωσὶ δὲ εἰς τὰς ἀναμνήσεις τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς δόξης καὶ ἐν αὐτῇ τῇ γῇ, ἔνθα ἡ μουσικὴ καὶ τὸ δρᾶμα ἔχουσι τὴν ἐνδοξοτέραν ἱστορίαν, ἠνέῳξε τὸν νοῦν εἰς τοὺς πρώτους νόμους τοῦ ὡραίου ἐκφραζομένου διὰ τῶν ἤχων.
Νεώτατος ἔτι, τῷ 1877, ἐποίησε τὸ πρῶτον αὑτοῦ μουσικὸν ἔργον «Scherzo sull’opera Contessa d’Amalfi», ὅπερ ἀφιέρωσε τῷ προςφιλεῖ αὑτοῦ διδασκάλῳ E. Stancapiano, ἐγκαίρως διαγνώσαντι καὶ ἐνισχύσαντι τὴν σπανίαν μουσικὴν εὐφυΐαν τοῦ παιδός. Τὸ αὐτὸ ἔτος συνέθετο «Sérénade pour piano», ἣν ἀφιέρωσε καὶ προςήνεγκε τῇ Α. Μ. τῇ Βασιλίσσῃ. Τὸ ἑπόμενον ἔτος ἐφιλοτέχνησε περιπαθὲς
