Εἷσθε λ. χ. παρὰ τὸ πλευρὸν τῆς μνηστῆς σας παραδεδομένοι εἰς τὰ γλυκύτερα ὄνειρα τῆς ζωῆς, ὁπότε αἴφνης…
— Ἄοι οι οι οὔ ου νε ε ε ε ε α α α η η η!....
Τί εἷνε; τί τρέχει;
Ἆ! τίποτε· μία κηδεία, καλέ. Κἄποιος ἀπέθανε καὶ πᾶνε νὰ τὸν θάψουν. Ὁ θάνατος δηλ. διέρχεται ὠρυόμενος διὰ κακούργων λαρύγγων ὑπὸ τὰ παράθυρά σας, διενεργῶν διαδήλωσιν κατὰ τῆς ζωῆς, ἣν τρυφερώτατα ὠνειροπολεῖτε τὴν στιγμὴν ἐκείνην.
Καὶ σᾶς διακόπτει τὴν συνδιάλεξιν, τὸ μειδίαμα, τὴν φαιδρότητα, τὴν γοητείαν.
Καὶ πότε θὰ ἐπανέλθῃ ἡ ὡραία ἐκείνη στιγμὴ, τὸ ἑκατοστὸν ἐκεῖνο τῆς ζωῆς σας, κατὰ τὸ ὁποῖον ὑπήρξατε εὐτυχής;
Εἷσθε εὔχαρις, διότι πρὸ μικροῦ συνήψατε ἐπικερδῆ δεκαετῆ μίσθωσιν, ἐξ ἧς προςδοκᾶτε κανὲν μέγαρον ἢ καμμίαν νύμφην πλουσίαν ἢ τὴν προῖκα τῆς θυγατρός σας ἢ τὸν τίτλον τοῦ βουλευτοῦ. Εἶσθε εὐδαίμων, διότι ἡ φαντασία σᾶς προάγει δέκα ἔτη ἐμπρὸς καὶ σᾶς ζωγραφίζει τὸ μέλλον μὲ τὰ γλυκύτερα χρώματα τῆς ζωῆς, ὅτε αἴφνης…
— Ἄου ου ου οἴ οι οι ἆ α α νε να α νε ε ε....
Διέρχεται ὁ θάνατος πλησίον σας καὶ σᾶς διαγκωνίζει διὰ νὰ παρέλθῃ· οἱ ἀπαίσιοι κρωγμοὶ τῶν ψαλτῶν καὶ τῶν παπάδων, ἀπαραιτήτων εἰς πάντα νεκρόν, ὡς οἱ κρώζοντες κόρακες περὶ πᾶν πτῶμα, ἐμπήγνυνται ὡς μάχαιραι εἰς τὴν καρδίαν σας· τὸ βλέμμα σας πίπτει αὐτομάτως ἐπὶ τῆς παγερᾶς καὶ πελιδνῆς μορφῆς τοῦ νεκροῦ· σᾶς καταλαμβάνει σκοτοδίνη ἀπελπισίας· ὅλη ἡ ὀνειροπολουμένη ζωὴ καταρρέει ἐν τῇ φαντασίᾳ σας διὰ μιᾶς· ῥῖγος θανάσιμον παγώνει τὸ αἷμα εἰς τὰς φλέβας σας καὶ σᾶς ἔρχεται ἡ ἰδέα, ἂν ὄχι νὰ αὐτοκτονήσετε, ἀλλὰ νὰ διαλύσητε τὴν μίσθωσιν διότι «θὰ ζήσετε ἆρά γε, διανοεῖσθε κατ’ ἰδίαν, δέκα ἔτη, ἀφοῦ σήμερον ἤμεθα καὶ αὔριον δὲν ἤμεθα!»
Καὶ σᾶς παραλύει ὅλον τὸ σθένος τῆς ψυχῆς, τὴν φαιδρό-
