λογικὸν κατάλογον τοῦ κυρίου δημάρχου, διὰ τῶν πολέμων, τῶν ἰατρικῶν συνταγῶν καί τοῦ κοιλιακοῦ τύφου.
Ἔπειτα διατί παραξενεύεσθε;
Ἄλλοι ἐπικήδειοι ἢ ἐπιτήδειοι, ὅπως θέλετε, ῥήτορες ἀρέσκονται νὰ γράφωσι τὴν ζῳολογίαν τῶν νεκρῶν. Ἐγὼ προτιμῶ νὰ γράψω ἐνταῦθα νεκρολογίαν τῶν ζώντων.
Ἄλλως τε εἰμί ἀμείλικτος ἐχθρὸς τοῦ συρμοῦ. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει παρ’ ἡμῖν νεκρὸς, οὗ τὰ ὦτα, πρὶν ἢ τὰ καλύψῃ ὁ τάφος, νὰ μὴ ἐκκωφάνουν τρεῖς τοὐλάχιστον ἐπιτάφιοι ῥήτορες, καὶ περί οὗ νὰ μὴ γραφῇ τ’ ὀλιγώτερον μία νεκρολογία δίστηλος εἰς τὰς ἐφημερίδας, συνωνθυλευμένη μὲ τοιούτους ἐπαίνους, δι’ οὓς κοκκινίζουν ἐνίοτε ἐξ ἐντροπῆς καί αὐταὶ ἀκόμη τοῦ ἐπαινουμένου νεκροῦ αἱ ὠχροπράσινοι παρειαί· διὰ τοῦτο ἐγώ, εἰς πεῖσμα τῶν ἐπικηδείων ἀγορητῶν καὶ πρὸς ἡσυχίαν τῶν κεκοιμημένων, θὰ παραβῶ τὴν συνθήκην, δηλ. ἐννοῶ νὰ κλαύσω τοὺς ζῶντας, ἀφορμὴν λαμβάνων ἐκ τῶν ἐπίσης—δὲν ἀρνοῦμαι—πολυκλαύστων νεκρῶν.
Θ’ ἀδημονήσωσι βεβαίως τινὲς ἐξ ἐπαγγέλματος νεκρολόγοι, οἱ ὁποῖοι μόλις μυρισθοῦν ὅτι ὁ δεῖνα φιλήσυχος καὶ ἄκακος ἀστός, φαγὼν πλείονας τοῦ συνήθους πέπονας, πνέει τὰ λοίσθια, σπεύδουν νὰ ἑτοιμάσουν ἢ καὶ νὰ μεταπλάσουν ἐξ ἄλλου προηγουμένης χρήσεως ἐπικηδείου, τὸν ἐπιτάφιον διὰ τὸν προκείμενον νεκρόν. Ἐὰν δὲ ὁ προκείμενος αὐτὸς νεκρὸς μεταμεληθῇ αἴφνης καί, εἰς ἔκπληξιν τοῦ ἰατροῦ του, ἀντὶ νὰ κατευοδωθῇ εἰς την αἰωνιότητα, ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν ζωὴν καί εἰς τὴν πλατείαν τοῦ Συντάγματος, ὁ ἐπικήδειος τότε λόγος χρησιμοποιεῖται βραδύτερον δι’ ἄλλον, ὄχι πλέον προκείμενον, ἀλλὰ βεβαίως ἐπικείμενον νεκρὸν.
Μία παρένθεσις συμφέρουσα καὶ ζῶντας καὶ νεκρούς.
Διατί ἆρά γε, ὅπως ὑπάρχων φερετροποιεῖα, νὰ μὴ ἱδρυθῶσιν ἐπίσης καὶ λογοποιεῖα, πωλοῦντα ἑτοίμους, εἰς διάφορα γοῦστα καὶ τιμάς, ἐπικηδείους καὶ νεκρολογίας, ἀφοῦ ἐπάνω κάτω ὅλοι σχεδόν, μικροὶ—μεγάλοι, καλοὶ—κακοί, ἀποθνήσκον-
