Ὁ δὲ ὑποφαινόμενος θὰ παρακαλέσῳ τοὺς ἁμαξηλάτας τῶν Ἀθηνῶν νά σκεφθῶσι καλῶς καὶ μὲ εἴπωσιν—ὅταν ἀκούῃ τις ἐξοπίσω του φωνὴν λέγουσαν «ἐμπρός!» τί πρέπει ἐξ αὐτῆς νὰ νοῇ;
Γινώσκω τί ὅλοι θὰ μὲ ἀποκριθῶσιν· ἑνὶ στόματι θὰ μὲ εἴπωσιν, ὅτι πᾶς ὅστις τύχῃ προπορευόμενος τοῦ ὀχήματός των, ἅμα ὡς ἀκούσῃ τὸ ἐκφώνημα τοῦτο, ὀφείλει, διὰ τὸ καλόν του, νὰ φεύγῃ ἀπ’ ἔμπροσθεν τῆς τροχηλάτου μηχανῆς των καὶ τῶν ἱππείων ποδῶν οἵτινες τὴν σύρουν σιδηροπέταλοι καὶ ὀκτὼ τὸν ἀριθμὸν, εἰδεμὴ εἶνε ἀνεύθυνοι εἰς ὅ,τι ἂν προέλθῃ δυστύχημα ἐκ τῆς παρακοῆς, ἑκουσίας ἢ ἀκουσίας.
Ἀνεύθυνοι ἂν ᾖνε ἢ ὑπεύθυνοι, ἢ ἂν δὲν ὑπάρχωσι καὶ κωφοὶ μεταξὺ τῶν διαβατῶν, ταῦτα δὲν προτίθεμαι νὰ ἐξετάσω κατὰ τὴν στιγμὴν τὴν παροῦσαν, ἀλλὰ θέλω νὰ γνωστοποιήσω εἰς αὐτοὺς ὅτι, ἂν δὲν ἐπιθυμῶσι τὸ κακὸν τῆς πεζοπορούσης ἀνθρωπότος, εἶνε χρεία νὰ κράζωσι πρὸς τοὺς ἐπιπροσθοῦντας εἰς τὴν ῥύμην των, ὄχι «ἐμπρός!» ὄχι· διότι μόνοι τῶν Ἀθηνῶν οἱ κάτοικοι συνειθίσαμεν νὰ ἐξηγῶμεν αὐτὸ ὡς σημαῖνον τὸ ὅλως ἐναντίον δηλαδὴ «ἀπ’ ἐμπρός!» καίτοι καὶ ἡμεῖς πολλάκις ἀκούομεν ἀφ’ ἑτέρου τοὺς δεκανεῖς ἐκφωνοῦντας πρὸς τοὺς δέκα των στρατιώτας «ἐμπρός!» καὶ οἱ δέκα στρατιῶται ἐμπρὸς τότε πορεύονται ἀδιστάκτως — δὲν τρέπονται πλαγίως οὔτε φεύγουν ἀπ’ ἔμπροσθεν τοῦ δεκανέως των, παραχωροῦντες εἰς αὐτὸν τόπον νὰ προχωρήσῃ ἄνευ αὐτῶν, — θὰ ἦτο κωμικώτατον ἂν τὸ ἔκαμνον — ἀλλ’ ὅμως περὶ τῶν ξένων ὅσοι οὐδὲν διήκουσαν μάθημα γλωσσικὸν παρὰ τῶν καθ’ ἡμᾶς Αὐτομεδόντων, δότε νὰ διηγηθῶ τί συνέβη ἐκ τῆς παρεξηγήσεως τοῦ ἁμαξηλατικοῦ «ἐμπρὸς,» περὶ οὗ ὁ λόγος, εἰς ἄνθρωπον ἐλθόντα παροδικῶς ἐκ Καΐρου εἰς Ἀθήνας πρὸ ὀλίγων μηνῶν.
Ἐκεῖ, εἰς τὸ Κάϊρον, — ἀλλὰ μὰ τὴν ἀλήθειαν ἐκεῖνο εἶνε τὸ μαῦρον Κάϊρον, — ὁσάκις διὰ τῶν πολυανθρωποτάτων αὐτοῦ ἀ-
