Πόθεν δὲ ἠρχόμην εἰς Ναύπλιον; Ἀπὸ γῆς Αἰολίδος, ἥτις παράγει μὲν ὑπάρξεις θερμὰς, ἀλλὰ οὔτε ὄφεις γεννᾷ οὔτε τίγρεις. Τῆς μικρᾶς Ἀσίας τὰ ὄρη ζωογονοῦσι τὰς ψυχὰς τῶν τέκνων τῆς Λέσβου, ἡ θάλασσα ἡ ἐνοῦσα τὰς ἀκτὰς τῆς νήσου ἡμῶν πρὸς τὰς φαιδρὰς παραλίας τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος εὐρύνει τὸν ὁρίζοντα τῆς διανοίας αὐτῶν, ἡ ἀπήχησις τῆς λύρας τοῦ Ἀλκαίου καὶ τῆς Σαπφοῦς, ἥτις φλογερὰ αἰσθήματα ἔψαλε καὶ εὐγενῆ πάθη, θερμαίνει τὰς καρδίας αὐτῶν· ἀλλ’ οὐδὲν σπέρμα θηριωδίας ἤθελεν εὑρεθῆ ποτὲ ἐν ταῖς φλεψὶ γόνου τῆς ἀρρενωπῆς συνάμα καὶ φαιδρᾶς Αἰολίας. Οὕτως ἔκρινα πάντοτε περὶ τῆς πατρίδος μου φρονῶν ὅτι αἱ ἐξαιρέσεις κυροῦσι μᾶλλον ἢ ἀναιροῦσι τὸν γενικὸν κανόνα.
Ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦτο, ὡς φαίνεται, μὲ εἶχε καταταράξει ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Κρόμβελ τὴν παραμονὴν τῆς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 1858· διὰ τοῦτο εἶχον τρομάξει μὴ οἱ ἀπαίσιοι λόγοι τῶν ἐργατῶν τοῦ ἰκριώματος τοῦ θρόνου τοῦ Κρόμβελ, πίπτοντες εἰς τὰς ὄψεις μου τὸ πρῶτον τὴν νύκτα ἐκείνην, ἔχωσι μυστηριώδη τινὰ ἀπαισίαν σχέσιν πρὸς τὴν τύχην τοῦ πρώτου τῶν Ἑλλήνων βασιλέως. Καὶ ἐπειδὴ ἔσχατος ἐγὼ ἤμην μεταξὺ τῶν λοιπῶν φίλων καὶ συναγωνιστῶν μου, ἔσχατος ἐν τοῖς εὐγενέσι καὶ ὑψηλοῖς θερμοῖς αἰσθήμασιν, ἅτινα ἐνέπνεον αὐτούς τε καὶ πᾶσαν τὴν ἑλληνικὴ κέκτηται ὕπαρξις, διὰ τοῦτο τὴν ἡμέραν τῆς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 1858 συνεμελαγχολοῦμεν καὶ συνωφρυούμεθα καὶ ὑπὸ ἀγωνίας σφοδρᾶς κατειχόμεθα πάντες ὅσοι εἴχομεν ἐπιπέσει ἐπὶ τῶν σελίδων τοῦ Κρόμβελ, ἃς ἐν τοῖς πρόσθεν ὑπῃνιξάμην, καὶ τὰς ὁποίας ἔρριψα ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν πικρὰν ἀλλὰ μοιραίαν πνευματικὴν τροφὴν τῆς ἰδιαιτέρας τοῦ ὁμίλου ἡμῶν ἑστιάσεως κατὰ τὴν τελετὴν ἐκείνην. Διὰ τοῦτο τὸ δρᾶμα αὐτὸ τοῦ Βίκτωρος Οὑγὼ συνδέεται μετὰ τοῦ προλόγου μεγάλης πράξεως τῆς νεωτάτης Ἑλλάδος—τῆς πράξεως τοῦ 1862—διὰ τοῦτο οἱ ἐργάται
