νὰ ἐφαρμόσῃ μετὰ τέχνης καὶ ζήλου αἱρεσιάρχου. Ἡ κεφαλή μου ἐπύρεσσεν, ἡ καρδία ἐξωγκοῦτο εἰς βαθμὸν ἐπικίνδυνον καὶ ἡ λειτουργία αὐτῆς ἐφαίνετο ἑτοίμη αἰφνιδίως νὰ σταματήσῃ. Μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης σπεύδων δὲν εἶχον λάβει καιρὸν νὰ διεξέλθω τὸν πρόλογον τοῦ δράματος, ἵνα προΐδω πως τί ἔμελλον ν’ ἀπαντήσω ἐν τῇ πράξει, ἥτις μὲ εἶχεν ἀφαρπάσει· διέτρεχον τὰ φύλλα καὶ μόλις συλλαμβάνων τὴν ἔννοιαν τῶν γραμμῶν παρηρχόμην αὐτὰς ἵνα φθάσω εἰς τοὺς ἐργάτας. Ἐπὶ τέλους ἔφθασα· ὁ ἀλέκτωρ ἀνήγγειλε τὰ πρῶτα χαράγματα, ὅτε ἀνεγίνωσκον τὴν φιλοσοφίαν τῶν τέκνων τοῦ λαοῦ ἅτινα παρασταθέντα εἰς τὴν καρατόμησιν τοῦ Καρόλου Α′, τὴν τελεσθεῖσαν ἐν ὀνόματι καὶ τῇ αὐθεντίᾳ τῆς παλαιᾶς Διαθήκης παρεσκεύαζον τὸ ἰκρίωμα, ἐφ’ οὗ ἔμελλε νὰ στεφθῇ νέος βασιλεὺς ὑπὸ τὸ κῦρος ἄλλων ρητῶν τῆς αὐτῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Διέλθετε τὴν φιλοσοφίαν τῶν ἐργατῶν ἐν τῇ πέμπτῃ ἐκείνῃ πράξει τοῦ Κρόμβελ, διότι, ὅπως κατανοήσητε τί συνέβαινεν ἐν ἐμοὶ τὴν νύκτα ἐκείνην, δὲν ἀρκεῖ ἡ ἐνταῦθα μετάφρασις διαλόγων τινῶν διακεκομμένων. Μόνον τοῦ τετάρτου ἐργάτου τοὺς λόγους θὰ μεταφέρω: «ἐὰν κατὰ τὰς πενθίμους ταύτας στιγμὰς κεκρυμμένος εἰς τὰ σκότη ἔβλεπεν ἡμᾶς ἐγείροντας ἰκρίωμα ὑπὸ τῶν πυρσῶν τὴν λάμψιν, ὡς οἱ νεκροθάπται οἱ τάφους ὀρύσσοντες, ὡς οἱ δαίμονες ἐκεῖνοι, οἵτινες διὰ τῶν κακοποιῶν αὐτῶν μηχανημάτων οἰκοδομοῦσιν ἐν μιᾷ νυκτὶ καταχθόνια κτίρια, ὁ μάρτυς τοῦ θεάματος τούτου ἤθελεν ἀναντιρρήτως τρομάξει.»
Ἀναλογίσθητε ὅτι ἀπερχόμενος τῆς ἁψῖδος μετὰ τῶν φίλων, ἐγίνωσκον ὅτι οἱ ἐργάται ἔμελλον νὰ διανυκτερεύσωσιν ὅπως περατώσωσι τὴν κατασκευὴν καὶ καθ’ ἣν στιγμὴν ἀνεγίνωσκον τοὺς ἐν τῷ δράματι λόγους ἐνόμιζον ὅτι ἤκουον τῶν ὁμοεθνῶν ἐργατῶν ἐπαναλαμβανόντων ὡς ἐν ἀπηχήσει τὰς φράσεις τῶν Ἄγγλων ξυλουργῶν τῶν ἐγειρόντων τὸ ἰκρίωμα τοῦ θρόνου τοῦ Κρόμβελ.
