φιλολογικὰ ἔργα μὲ εἶχον αἰχμαλωτίσει: ἡ Καμελιοφόρος γυνὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου Δουμᾶ, ὁ Φαῦστος τοῦ Γκαίτη, ὁ Δὸν Ζουὰν τοῦ Βύρωνος καὶ ὁ Κρόμβελ τοῦ Βίκτωρος Οὑγώ. Ὅσοι πεφύκατε εὐπαθεῖς τὰ νεῦρα, ὅσοι μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν μιᾶς ὑπερόχου σελίδος, ἐκλείσατε τὸ βιβλίον ὅπερ φέρετε ἀνὰ χεῖρας καὶ παρεδόθητε εἰς λυγμούς, εἰς ὀνειροπολήσεις, εἰς συνοχὴν διανοίας τε καὶ ψυχῆς, εἰς μελέτας καθ’ ἃς ἀνέρχεσθε καὶ ὑψοῦσθε ἀδιαφοροῦντες ἂν τὴν περιφρόνησιν συναντήσετε κατὰ τὴν κατάβασίν σας ἐπὶ τῆς γῆς, ἐφ’ ἧς κατασκευάζονται οἱ βαθμοὶ, δημιουργοῦνται αἱ θέσεις καὶ συλλέγονται τὰ νομίσματα, ὅσοι ἐγεννήθητε προωρισμένοι νὰ καταστῆτε ἕρμαιον τῶν ἰδιοτρόπων παλμῶν καρδίας σφοδρῶς λειτουργούσης, γινώσκετε τί σημαίνει αἰχμαλωσία σελίδος βιβλίων οἷα τὰ ἀνωτέρω. Ο ἐπαγωγὸς πυρρωνισμὸς ὁ ἀποπνέων ἐκ πάσης γραμμῆς τοῦ Βυρωνείου Δὸν Ζουὰν οὐδαμῶς ἠλλοίου τὰς ἐντυπώσεις αἵτινες καθόλου ἐκράτουν ἐν ἐμοὶ κατὰ τοὺς μήνας ἐκείνους, διότι οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν ἐπαυσάμην ποτὲ πιστεύων ὅτι ὁ πυρρωνισμὸς ἦτο παροδικὸν ἐπεισόδιον ἐν τῇ ζωῇ τοῦ μεγάλου Βρεττανοῦ ἀοιδοῦ, ἐν τῇ ζωῇ ἐκείνῃ τῇ διηνεκῶς φλεγμαινούσῃ ἐν τῷ βίῳ ἐκείνῳ τῷ πυρετώδει ὅστις ἀνὰ μέσον παθών διελθὼν ἔμελλε νὰ καταλήξῃ εἰς τέρμα ἔνθα ἤχει μόνον ὁ ὑψηλὸς ἐνθουσιασμὸς, μόνον ἡ πίστις εἰς τὰς μεγάλας ἀρχὰς, καὶ ἡ πίστις αὕτη εἶναι ἥκιστα πυρρωνιστική.
Αἱ ψυχικαὶ ὁρμαὶ ἂς ἐπιτείνει ἡ καλλιτεχνικὴ παράστασις τῶν ποικίλων συγκινητικῶν σκηνῶν τοῦ κοινωνικοῦ βίου, ἢ ἡ δραματικὴ ἐξεικόνισις τῶν μεγάλων ἱστορικῶν τῆς ἀνθρωπότητος περιπετειῶν, τοσούτῳ μᾶλλον ἀκατασχέτως μὲ παραφέρουσιν, ὅσῳ οὐδέποτε ἐπέτρεψα εἰς τὴν ψυχρὰν λογικὴν νὰ δεσμεύσῃ αὐτὰς, οὐδέποτε ἐπέθηκα ἐπ’ αὐτῶν τὸν κλοιὸν τὸν βαρὺν ὃν ἐνδεικνύουσιν αἱ λέξεις «φροντὶς τῆς αὔριον» καὶ οὐδέποτε ᾤκτειρα ἐμαυτὸν ἐὰν ἀφινόμενος εἰς τὰς ψυχικὰς ὁρμὰς εὑρέθην ἐρριμμένος ἡμιθα-
