ἀπὸ τοῦ ἐγκριθέντος ὑπὸ τοῦ ἀρχικοῦ δωρητοῦ, καὶ παρὰ τὴν ἀξίωσιν αὐτοῦ κατακοσμηθὲν ὑπὸ μαρμαρίνων κιόνων, ὧν ἡ δαπάνη ἀγνοῶ ἂν ἔμεινεν ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ παραδεχθέντος προϋπολογισμοῦ.
Ἀλλ’ ἤδη πλέον τὸ κυρίως ἐνδιαφέρον ἐστὶν ἡ μέλλουσα χρῆσις τοῦ καταστήματος, καὶ κατὰ τὰς ὑπὸ τοῦ ἱδρυτοῦ εἰς ἐμὲ δοθείσας παραγγελίας ἀποφαινόμενος, λέγω ὅτι, ἅμα περατωθείσης τῆς οἰκοδομῆς αὐτοῦ, πρέπει νὰ γίνῃ ἐν αὐτῷ ἑλληνικὴ (τῆς Ἑλλάδος, ἢ, ἂν ἐγχωρῇ, τῶν Ἑλληνικῶν χωρῶν), ἔκθεσις βιομηχανίας, τέχνης, γεωργίας καὶ ἐμπορίου, κατὰ τὰς τέσσαρας κυριακὰς αὐτῆς τελουμένων ἀθλητικῶν ἀγώνων ἐν τῷ Σταδίῳ, ἱπποδρομιῶν (ἰδίως ἐγχωρίων ἵππων), καὶ διαγωνισμῶν μουσικῶν καὶ θεατρικῶν, καὶ ταῦτα νὰ ἐπαναλαμβάνωνται κατὰ τετραετίας, αἵτινες «βιομηχανικαὶ Ὀλυμπιάδες», καλούμεναι ν’ ἀρχίσωσιν ἀριθμούμεναι τακτικῶς. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ τῶν ἐκθέσεων χρόνῳ, ἐπὶ τῇ ὑποθέσει ὅτι μάρμαρα καὶ κιονόκρανα δὲν ἀπεῤῥόφησαν τοὺς πρὸς τοῦτο ἀπαιτουμένους πόρους, τὸ κατάστημα νά μεταβάλληται εἰς σχολεῖον τεχνικὸν εἰς ὃ οἱ βραβευθέντες εἰς εἴδη τῆς ἐγχωρίου βιομηχανίας νὰ τελειποιῶνται εἰς αὐτὴν ὑπὸ διδασκάλων ἐξ Εὐρώπης κληθέντων.
Εἰς τὰς ἀρχαίας ταύτας εὐχὰς προστίθημι καὶ μίαν ἐκ νεωτάτων χρόνων πηγάζουσαν. Ὅτε ἐπ’ ἐσχάτων, μετὰ πολυχρόνιον ἀποδημίαν ἐπέστρεψα εἰς Ἀθήνας, ἐν μέσῃ τῇ ἄλλως περιπεποιημένῃ πόλει προσέκρουσα ἐνιαχοῦ εἰς σωροὺς λίθων εἰκῇ ἐῤῥιμμένων, καὶ τούτων ἀρχαίων, καὶ ἐνόησα, ἢ ἐρωτήσας ἔμαθον ὅτι ἦσαν λείψανα ἀνασκαφῶν ἀρχαίων μνημείων, ἀλλὰ τίνων δὲν ἠδυνάμην νὰ συμπεράνω, καὶ πυνθανόμενος ἂν δὲν εὑρέθησαν ἐπιγραφαὶ ἐν αὐτοῖς, ἐφ’ ὧν νὰ στηριχθῶσιν εἰκασίαι περὶ τῆς αὐτῶν ταὐτότητος, ἐμάνθανον ὅτι αἱ εὑρεθεῖσαι ἵνα μὴ βλάπτωνται μένουσαι ἐκτεθειμέναι, κατατίθενται καὶ διατηροῦνται εἰς τὸ Μουσεῖον.
Καὶ ἡ μὲν πρόνοια αὕτη μοὶ φαίνεται δεδικαιολογημένη, ἀλλὰ συγχρόνως λυπηρὸν ὅτι τὰ ἀρχαῖα ἐκεῖνα στεροῦνται οὕτω τῶν πολυτιμοτάτων αὐτῶν σχολίων, ἐφ’ ὧν στηρίζεται ἢ ἐξ ὧν δύναται νὰ συμπερασθῇ ἡ τοπογραφικὴ αὐτῶν ἐπισημότης.
Φρονῶ δ’ ὅτι τούτου εὔκολος καὶ σχεδὸν ἀδάπανος ἐστὶν ἡ θερα-
