ἤδη, γραμματεὺς ὢν τῆς Ἀρχαιολογικῆς ἑταιρείας, καὶ βλέπων ταύτην φθίνουσαν ἐκ χρηματικῆς ἀνεχείας, ἐσκέφθην ὅτι ἠδύνατο ἐξ αὐτῆς, πρὶν ἢ ἐκλίπῃ, μεταῤῥυθμιζομένης, νὰ βλαστήσῃ ἡ Ἑλληνικὴ Ἀκαδημία· πρὸς τοῦτο δὲ συνέταξα νέον αὐτῆς ὀργανισμὸν, διαιροῦντα αὐτὴν εἰς ἰσόβια βουλευόμενα μέλη, ἐκλεγόμενα εἰς ἀριθμὸν ὡρισμένον συνεπείᾳ προσόντων ἐπιστημονικῶν, ὡς πάντα πανταχοῦ τὰ τῶν Ἀκαδημιῶν, καὶ εἰς ἄλλα συντελῆ, καὶ συνεννοήθην καὶ μετὰ τῶν διεπόντων τὰ τῆς φυσικοϊατρικῆς ἑταιρείας, ἵνα καὶ αὕτη κατὰ τ’ αὐτὰ ὀργανισθῇ, καὶ τῶν δύω ἡ ἕνωσις ἀποτελέσῃ τῆς Ἀκαδημίας τὸν βέβαιον θεμέλιον λίθον.
Μικρὸν μετὰ ταῦτα, διελθὼν διὰ τοῦ Μονάχου, προσεκλήθην εἰς μίαν τῶν ἐκεῖ συνεδριάσεων τῆς Ἀκαδημίας καὶ ὁ Πρόεδρος αὐτῆς ὁ γνωστὸς φιλέλλην Θείρσιος, λαβὼν τὸν λόγον ἐν ἄλλοις κατέδειξεν ὅτι συμφορώτατον καὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διὰ τὴν παιδείαν ἐν γένει θὰ ἦτο ἂν ὑπῆρχεν ἐν Ἀθήναις Ἀκαδημία, ἀνταποκρινομένη μετὰ τῶν ἐν Εὐρώπη σοφῶν σωμάτων περὶ ἐπιστημονικῶν ζητημάτων καὶ ἰδίως περὶ πάντων τῶν ἀφορώντων τὴν γνῶσιν τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος. Συνομολογησάσης δὲ ταῦτα τῆς Ἀκαδημίας, ἀπήντησα ἐγὼ ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐπρόλαβεν ἤδη τὰς εὐχὰς τοῦ σοφοῦ σώματος, καὶ ὃς ἐκέκτητο ἤδη ἐπιστημονικὰς ἑταιρείας μετωργάνωσεν οὕτως ὥστε τὰ βουλευόμενα αὐτῶν μέλη ἐντὸς μικροῦ ἔσονται, ἡ Ἀκαδημία.
Καὶ οἱ λόγοι μὲν οὗτοι μετὰ χαρᾶς ἠκούσθησαν, καὶ ἐπευφημήθη ἢ Ἑλλὰς δι’ ἣν ἀνήγγειλα τοιαύτην αὐτῆς πρόοδον· ἀλλὰ δυστυχῶς, ἐπανελθὼν εἰς Ἀθήνας, εὗρον ὅτι εἶχον πολὺ σπεύσει εἰς τὰς ἐπαγγελίας μου, διότι ὁ ὀργανισμὸς, ὃν εἶχον συντάξει, παρεννοηθεὶς εἶχε καταστῆ ἀνεφίκτου ἐφαρμογῆς. Οὕτως ἐν ᾧ τῶν ἀντεπιστελλόντων μελῶν ὁ ἀριθμὸς ἦν ὡρισμένος καὶ ἐλάχιστος, δίπλωμα τοῦ βαθμοῦ τούτου εἶχε δοθῇ εἴς τινα φαρμακοπώλην ἐν Πειραιεῖ, οὐχὶ δὲ εἰς τὸν Βοίκχιον, τὸν Γερχάρδον καὶ τοὺς λοιποὺς ἐν Εὐρώπη πρυτάνεις τῆς ἐπιστήμης. Οὕτω κατιδὼν την Ἑταιρείαν τραπεῖσαν ὁδὸν ἄλλην ἢ ἣν ἐγὼ την εὐθεῖαν ἐνόμιζον, παρῃτήθην αὐτῆς, καὶ ὅτε μετὰ ἔτη ὁ συνάδελφός μου ἐν τῷ ὑπουργείῳ, ὁ μακαρίτης Χριστόπουλος, μοὶ εἶπεν ὅτι ἡ ἑταιρεία ἦν τότε νεκρὰ, ὑπάρχουσα κατ’ ὄνομα πλέον, καὶ μοὶ ἐζήτησε τὴν γνώμην μου, τῷ ἀπήντησα ὅτι ἡ μόνη αὐτῆς σωτηρία θὰ ἦν κατ’ ἐμὲ ἂν κατηργεῖτο ὁ νέος ὀργανισμὸς, ὃν εἶχον ἐγὼ συντάξει καὶ ὅστις ἀνεπανορθώτως ἐξετροχίασε, καὶ ἂν ἐδίδετο κῦρος ἐκ νέου εἰς τὸ πρῶ-
