Τοιαύτη ἡ γενεαλογία τοῦ σκήπτρου τούτου, τὸ ὁποῖον εἶνε τὸ σύμβολον τῆς φυσικῆς καὶ ἠθικῆς ἐπὶ τῶν λαῶν ἰσχύος. Δὲν εἶνε ἐπιτετραμμένον ν’ ἀμφισβητήσῃ τις ἀτιμωρητεὶ τὸ κοινωνικὸν κῦρος τοῦ σκήπτρου τούτου. Μόνον ἰσόβαθμος δύναται νὰ ἐπικρίνῃ τὰς πράξεις τοῦ ἄνακτος τῶν λαῶν, τὰ αὐτὰ ἔχων μετ’ αὐτοῦ ἐκ καταγωγῆς δίκαια. Οὕτω συγχωρεῖται εἰς τὸν Ἀχιλλέα, καὶ εἰς οἱονδήποτε αὐτῷ ὁμότιμον, νὰ ἐπιτεθῇ κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος, ἀλλ’ εἰς τους μὴ τοιαύτους ἀπαγορεύεται παρὰ τῶν καθεστηκότων ἐθίμων. Ὁ Ἀχιλλεὺς, στερούμενος τῆς Βρισηΐδος, ὑποκύπτει, ἀλλὰ δικαιοῦται νὰ ὑβρίσῃ τὸν ἅρπαγα. Ἐπιτρέπουσι τοῦτο τὰ σύγχρονα ἤθη. Ἀλλὰ τιμωρεῖται πᾶς ἄλλος, ὅστις δὲν δύναται ν’ ἀναγάγῃ τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ εἰς θεῖον γένος.
Ἐντεῦθεν ἡ τρομερὰ καὶ ἀδυσώπητος καταδίκη τοῦ Θερσίτου ἐν τῇ Ἰλιάδι. Ὁ Θερσίτης δὲν ἦγε τὸ γένος ἐκ θεῶν, ἐστερεῖτο ἄρα τῶν δικαίων τῶν λοιπῶν ἀνάκτων, ἐνώπιον τοῦ Ἀγαμέμνονος καὶ τῶν μετ’ αὐτοῦ ἡρώων. Ὅτε δὲ ἐτόλμησε νὰ ἐπικρίνῃ τὴν συμπεριφορὰν τῶν ὑπὸ τα τείχη τῆς Τροίας Ἀχαιῶν ἡγεμόνων, οἵτινες ἀντὶ νὰ σκεφθῶσι τίνι τρόπῳ ἠδύναντο νὰ πληρώσωσι τὸν σκοπὸν, δι’ ὃν ἐξεστράτευσαν, κατηνάλισκον πολύτιμον χρόνον πρὸς ἀμοιβαίας ἔριδας ἐν τῇ διανομῇ τῶν λαφύρων, ἀδιαφοροῦντες περὶ τῆς πατρῴας γῆς, ἐτιμωρήθη σκληρότατα ὑπὸ τοῦ ἄνακτος Ὀδυσσέως, ὡς διαμφισβητήσας τὸ θεῖον κῦρος τοῦ μεγάλου ἡγεμόνος Ἀγαμέμνονος. Ἐν τῇ συνειδήσει τῶν χρόνων ἐκείνων δέν ἠδύνατο νὰ ἐπέλθῃ διάφορος λύσις τοῦ ἐπεισοδίου τούτου. Θὰ ἦτο ἄρνησις τῶν ὑφισταμένων θεσμῶν, ἂν αἱ μομφαὶ τοῦ Θερσίτου κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος, ὅσῳ καὶ ἂν ἦσαν δίκαιαι, ἐτύγχανον ἀπηχήσεως ἐν τῷ στρατοπέδῳ τῶν Ἀχαιῶν.
Δὲν γινώσκομεν τὰ κατὰ τὸν ποιητὴν τῆς Ἰλιάδος. Ἀλλ’ εἴτε εἷς ἢ πολλοὶ εἶνε οἱ ποιηταὶ τοῦ ἀθανάτου ἔπους, ἦσαν ἀναμφιβόλως θαυμασταὶ τῆς βασιλικῆς ἀρχῆς. Ἐν χρόνοις κοινωνικοῖς, μήπω προηγμένοις ἔτι, οἱ ποιηταὶ εἷνε οἱ εὐνο-
