τοῦντα παρ’ αὐτοῦ τὴν Βρισηίδα πρὸς ἀποζημίωσιν ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ τῆς Χρυσηΐδος.
«Ἀτρείδη, ἔλεγεν ὁ Θερσίτης, διατὶ στενοχωρεῖσαι; αἱ σκηναί σου εἷνε πλήρεις χαλκοῦ, καὶ ἐξαιρέτων γυναικῶν, ἃς δίδομεν οἱ Ἀχαιοὶ, εἰς σὲ, ὡς τὸν πρώτιστον, ὅταν κυριεύσωμεν πόλιν τινὰ, ἀλλ’ ἀντὶ τούτων σὺ κακὰ μόνον παρέχεις ἡμῖν. Εἶτ’ ἀποστρεφόμενος πρὸς τοὺς συμπατριώτας του, ρίπτει κατὰ προσώπου αὐτῶν τὰ ἀκόλουθα ὀνειδιστικὰ ἔπη:
«ὦ πέπονες, κάκ’ ἐλέγχ’, Ἀχαΐδες, οὐκέτ’ Ἀχαιοί,
οἴκαδέ περ σὺν νηυσὶ νεώμεθα, τόν δε δ’ ἐῶμεν
αὐτοῦ ἐνὶ Τροίῃ γέρα πεσσέμεν, ὄφρα ἴδηται
ἢ ρὰ τί ὅς χ’ ἡμεῖς προσαμύνομεν, ἠὲ καὶ οὐκί.
ὅς καὶ νῦν Ἀχιλῆα, ἕο μέγ’ ἀμείνονα φῶτα,
ἠτίμησεν, ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας, αὐτὸς ἀπούρας,
ἀλλὰ μάλ’ οὐκ Ἀχιλῆϊ χόλος φρεσὶν, ἀλλὰ μεθήμων.
ἦ γὰρ ἄν Ἀτρείδη, νῦν ὕστατα λωβήσαιο.»
Οἱ ὀνειδισμοὶ οὗτοι τοῦ Θερσίτου, ἀνήκουστοι βεβαίως διὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους τοῦ θείου δικαίου, ἦτο ἑπόμενον νὰ συνταράξωσι τοὺς περὶ τὸν Ἀγαμέμνονα. Καὶ ἠγέρθη ἀμέσως ὁ Ὀδυσσεὺς, ἵνα ἐκδικήσῃ τὴν κατὰ τοῦ πανελληνίου ἄνακτος ἐπίθεσιν. «—Θερσῖτ’ ἀκριτόμυθε, λιγύς περ ἐὰν ἀγορητὴς, ἴσχεο, μηδ’ ἔθελ’ οἷος ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν». Μόνος σὺ ἐκ πάντων τῶν Ἀχαιῶν ἀγορεύεις, κερτομῶν κατὰ τῶν βασιλέων. Ἀλλὰ νὰ μὴ κληθῶ πατὴρ τοῦ Τηλεμάχου, ἂν δὲν σὲ τιμωρήσω. Καὶ ἔπληξεν ὁ Ὀδυσσεὺς τὸν δυστυχῆ ἀγορητὴν διὰ τοῦ χρυσοῦ σκήπτρου κατὰ τὸ μετάφρενον καὶ τοὺς ὤμους· ἔκλαυσεν οὗτος, τὸ δὲ πρόσωπόν του κατέστη τοσοῦτον ἀχρεῖον, ὥστε ἅπαντες ἡδὺ γέλασσαν οἱ Ἀχαιοὶ ἐπὶ τῇ πράξει ταύτῃ τοῦ Ὀδυσσέως, «ὅς τὸν λωβητῆρα ἐπεσβόλον ἔσχ’ ἀγοράων.» Καὶ μετὰ ταῦτα, ὁ Ὀδυσσεὺς κατὰ πρῶτον, ἀκολούθως δ’ ὁ Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ διὰ προσφωνήσεως πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα παρεκίνησαν αὐτὸν νὰ μὴ
