πονηρότατον, τὸν Ὀδυσσέα, μεμφομένη, καὶ παροτρύνουσα νὰ παρακωλύσῃ τὴν φυγήν. Ὁ Ὀδυσσεὺς, ἐνωτισθεὶς τῶν λόγων τῆς θεοῦ, ἔβη ἀμέσως πρὸς τὸ στρατόπεδον, καὶ ἅμα μὲν συνήντα βασιλέα καὶ ἔξοχόν τινα ἄνδρα, παρεκίνει αὐτὸν νὰ παραμείνῃ ἐν Τροίᾳ καὶ νὰ παρακινήσῃ εἰς τοῦτο καὶ τὸν λαὸν, διότι δέν εἷνε γνωστὸν ὁποῖον τὸ ἀπόκρυφον νόημα τῶν λόγων τοῦ Ἀτρείδου· ὅτε δ’ εὕρισκεν ἄνδρα τινὰ τοῦ δήμου βοῶντα, ἔπληττεν αὐτὸν διὰ τοῦ σκήπτρου ἐλέγχων, ὅτι ζητεῖ καὶ οὗτος νὰ πράττῃ κατ’ ἀρέσκειαν, δὲν ὑπακούει δὲ εἰς τοὺς ἀνωτέρους του.
«οὐ μέν πως πάντες βασιλεύσομεν ἐνθάδ’ Ἀχαιοί.
οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω,
εἷς βασιλεὺς, ᾧ ἔδωκε Κρόνου παῖς ἀγκυλομήτεω
σκῆπτρον τ ἠδὲ θέμιστας, ἵνα σφίσι βασιλεύῃ.»
Ἅπαντες οἱ τοῦ δήμου ὑπήκουον εἰς τὸν βασιλέα τῆς Ἰθάκης. Μόνος δὲ εἷς ἐπέμενε παρακούων.
Οὗτος ἦτο ὁ Θερσίτης, οὗ ὁ ποιητὴς παρέδωκε τοῖς μεταγενεστέροις τὴν ἑπομένην εἰκόνα.
«..... ἔπεα φρεσὶν ᾗσιν ἄκισμά τε πολλὰ τε ᾔδη,
μὰψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον, ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν,
ἀλλ’ ὅ.τι οἱ εἴσαιτο γελοίϊον Ἀργείοισιν
ἔμμεναι· αἴσχιστος δὲ ἀνὴρ ὑπὸ Ἴλιον ἦλθεν.
φολκὸς ἔην· χωλὸς δ’ ἕτερον πόδα· τὼ δὲ οἱ ὤμω
κυρτὼ, ἐπὶ στῆθος συνοχωκότε· αὐτὰρ ὕπερθεν
φοξὸς ἔην κεφαλὴν, ψεδνὴ δ’ ἐπενήνοθι λάχνη.
ἔχθιστος δ’ Ἀχιλῆϊ μάλιστ’ ἦν ἠδ’ Ὀδυσῆϊ.
τὼ γὰρ νεικέεσκε....»
Ἐν τῇ στιγμῇ ἐκείνῃ, καθ’ ἦν ὁ Ὀδυσσεὺς συνήντησεν ἐν τῇ ἀγορᾷ τῶν Ἀχαιῶν τὸν Θερσίτην, ἤλεγχεν οὗτος τὸν Ἀτρείδην, σχεδὸν ἐπαναλαμβάνων τοὺς λόγους, οὓς προηγουμένως ὁ Ἀχιλλεὺς ἀπηύθυνεν εἰς τὸν Ἀγαμέμνονα, ζη-
