τος τὴν θυγατέρα του· ἐντεῦθεν τὰ καθ’ ἡμῶν ἐνσκήψαντα δεινὰ, ἅτινα δὲν θέλουσιν ἐκλίπει, πρὶν ἢ ἐπιστρέψωμεν τὴν θυγατέρα εἰς τὸν πατέρα αὐτῆς, ἄγοντες ἅμα ἱερὰν ἑκατόμβην πρὸς ἐξευμενισμὸν τοῦ θεοῦ.
Ἀλλ’ ὁ Ἀγαμέμνων ἐξωργίσθη ἐκ τῆς ἑρμηνείας ταύτης.
— Μάντι κακῶν, ἐπιφωνεῖ πρὸς τὸν Κάλχαντα, ἀείποτε ἀρέσκεσαι τὰ κακὰ νὰ μαντεύῃς εἰς τοὺς Ἀχαιούς. Ζητεῖς νὰ ἐπιστρέψω τὴν Χρυσηΐδα, ἀλλ’ ἐγὼ προκρίνω αὐτὴν καὶ τῆς Κλυταιμνήστρας, καθὸ ὑπερτέραν καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὰς φρένας. Οὐχ ἧττον, πρὸς χάριν τῶν Ἀχαιῶν θέλω ἀποδώσει αὐτὴν, ἀλλὰ καὶ οὗτοι ὀφείλουσι νὰ μοὶ δώσωσιν ἄλλην, ὄφρα μὴ οἷος Ἀργείων ἀγέραστος ἔω.
Καὶ τότε ἤρξατο βίαιος ἀγὼν μεταξὺ Ἀχιλλέως καὶ Ἀγαμέμνονος. Ὁ πρῶτος καλεῖ τὸν δεύτερον φιλοκτημονέστατον πάντων, ἀλλ’ ἀνταποδίδει τὰ ἶσα πρὸς τὸν Ἀχιλλέα ὁ Ἀγαμέμνων, συνηγορῶν ὑπὲρ τῆς μονοκρατορίας του·
«εἷς δὲ τις ἀρχὸς ἀνὴρ βουληφόρος ἔστω,
ἢ Αἴας, ἢ Ἰδομενεὺς. ἢ δῖος Ὀδυσσεὺς,
ἠὲ σὺ. Πηλείδη, πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀνδρῶν».
Ἀλλ’ ὁ Ἀχιλλεὺς προβαίνει περαιτέρω, ἀμφισβητεῖ τὸ ἀπόλυτον αὐτοῦ κῦρος, ἀποκαλῶν αὐτὸν «ἀναιδείην ἐπιειμένον, κερδαλεόφρονα.» Ἀπειλεῖ ν’ ἀπέλθῃ τῆς Τροίας εἰς τὴν ἐριβώλακα Φθίαν, οὐχὶ δὲ νὰ κάθηται ταλαιπωρούμενος ὑπὸ τὰ τείχη, διὰ νὰ χαίρῃ ὁ μεγ’ ἀναιδὴς, ὁ κυνώπης Ἀγαμέμνων.
— Φύγε, ἀποκρίνεται ὁ Ἀτρείδης· δὲν σὲ ἱκετεύω νὰ μείνῃς· ἀρέσκεσαι πάντοτε εἰς τὰς ἔριδας. Ἐγὼ οὐδέποτε σὲ λαμβάνω ὑπ’ ὄψει, εἶνε δὲ δῶρον τῶν θεῶν ἡ ἰσχύς σου. Ἀλλ’ ὡς ἀφαιρεῖ παρ’ ἐμοῦ ὁ θεὸς τὴν Χρυσηΐδα, οὕτω θὰ σοῦ ἀφαιρέσω καὶ ἐγὼ τὴν καλλιπάρειον Βρισηΐδα, ἵνα κατανοῄσῃς πόσον εἶμαι ἀνώτερός σου, πρὸς παραδειγματισμὸν δ’ ἐν τῷ μέλλοντι, ἵνα μή τις ἄλλος ζητήσῃ νὰ ἐξομοιωθῇ πρὸς ἐμέ.
