ὃν ἔπεσε λάφυρον ἡ ὡραία κόρη τοῦ ἱερέως. Καὶ ἀπέπεμψεν αὐτὸν κακῶς, μέχρις ὕβρεως τοῦ σκήπτρου καὶ τοῦ στέμματος τοῦ θεοῦ. Κατέλιπεν ὁ γέρων τὰς κοίλας τῶν Ἀχαιῶν νῆας,
ἱκετεύων τὸν υἱὸν τῆς Λητοῦς πρὸς ἐκδίκησιν τῆς ὕβρεως:
«Κλῦθί μευ, ἀργυρότοξ’, ὅς Χρύσην ἀμφιβέβηκας
Κίλλαν τε ζαθέην, Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις,
Σμινθεῦ, εἴποτέ τοι χαρίεντ’ ἐπὶ νηὸν ἔρεψα,
ἤ εἰ δή ποτὲ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα
ταύρων ἠδ’ αἰγῶν, τό δε μοι κρήηνον ἐέλδωρ.
τίσειαν Δαναοὶ ἐμὰ δάκρυα σοῖσι βέλεσσιν.»
Ὁ θεὸς τοῦ φωτὸς ἐπήκουσε τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἱερέως του· καὶ κατῆλθεν ἀπὸ τῶν κορυφῶν τοῦ Ὀλύμπου, νυκτὶ ἑοικὼς, ρίπτων τὰ ἐχεπευκῆ αὑτοῦ βέλη κατὰ τοῦ ἀχαϊκοῦ στρατοπέδου. Ἐπὶ ἐννέα ἡμέρας ἐξηκολούθησε τοῦτο, ἀπέθανον πολλοὶ καὶ ἤθελον ἐξοντωθῆ ἀναμφιβόλως, ἂν τὴν δεκάτην ἡμέραν δὲν ἐκάλει τὸν λαὸν εἰς συνέλευσιν ὁ Ἀχιλλεὺς κατὰ προτροπὴν τῆς Ἥρας, ἐνδιαφερομένης ὑπὲρ τῶν Ἀχαιῶν.
Λαβὼν τὸν λόγον ὁ Ἀχιλλεὺς, ἀποτείνεται πρὸς τὸν Ἀτρείδην, προτείνων αὐτῷ νὰ ἐρωτηθῇ τις τῶν ἐν τῷ στρατοπέδῳ μάντεων περὶ τοῦ ἐνσκήψαντος κακοῦ, καὶ περὶ τοῦ τρόπου τῆς θεραπείας.
Ἀνίσταται τότε ὁ Κάλχας Θεστορίδης, «οἰωνοπόλων ὄχ’ ἄριστος·» καὶ λέγει εἰς τὸν Ἀχιλλέα, ὅτι εἶνε πρόθυμος νὰ ἐξηγήσῃ τὴν αἰτίαν τοῦ κακοῦ, ἂν ὑπόσχεται οὗτος ὅτι θέλει προασπίσει αὐτὸν ἐν ᾗ περιπτώσει χολωθῇ ἀνὴρ, μέγα δυνάμενος παρὰ τοῖς Ἀχαιοῖς. Ὁ Ἀχιλλεὺς ὑπόσχεται εἰς τὸν Κάλχαντα τὴν ὑποστήριξίν του, καὶ ἐν ᾗ περιπτώσει χολωθησόμενος ἤθελεν εἶναι ὁ Ἀγαμέμνων. Καὶ εἶπε τότε ὁ μάντις, θαρσήσας: — Δὲν ἐξωργίσθη ἐναντίον ἡμῶν ὁ Ἀπόλλων ἐπὶ μὴ προσφορᾷ θυσιῶν εἰς αὐτὸν, ἀλλ’ ἕνεκα τοῦ ἱερέως, τοῦ ὑπὸ τοῦ Ἀγαμέμνονος προσβληθέντος, μὴ ἀπολύσαν-
