τέλους χρήσιμον πρὸς τὰς τοῦ βίου ἀνάγκας εἶδος. Ἀλλὰ τὸ μᾶλλον περίμαχον εἶδος, τὸ ἄκρον ἄωτον τῶν λαφύρων, τὸ καθιστῶν ἀξίας λόγου τὰς δῃώσεις τῶν χρόνων ἐκείνων, εἶνε ἡ γυνή. Ἐν ἑκάστῃ ἁλώσει ἐχθρικῆς ἢ καὶ φιλικῆς χώρας οὐδέποτε λείπει ἀπὸ τῶν λαφύρων τὸ ὡραῖον φῦλον. Ἐν τῇ πρὸς τὰς ἀκτὰς τῆς τρωϊκῆς χώρας μεταβάσει αὐτῶν οἱ ἐκδικηταί οὗτοι τῆς ἁρπαγείσης ἀπίστου συζύγου τοῦ Μενελάου ἐξέρχονται εἰς Λέσβον, ὑπὸ ὁμοφύλων ἀναμφιβόλως κατοικουμένην, καὶ ἐκεῖ ὁ υἱὸς τῆς Θέτιδος μετὰ τῶν συναγωνιστῶν του ἁρπάζει ὅ,τι εὑρίσκει, ἀλλὰ μεταξὺ τῶν λαφύρων του ἐξέχουσιν ὡραῖαι Λεσβίδες παρθένοι. Ἐν μιᾷ τοιαύτῃ περιστάσει συγκομιδῆς καὶ διανομῆς λαφύρων διίστανται πρὸς ἀλλήλους Ἀχιλλεὺς καὶ Ἀγαμέμνων.
Ὁ στρατὸς τῶν Ἀχαιῶν εἶχεν ἁλώσει Θήβην, τὴν ἱερὰν τοῦ Ἀετίωνος πόλιν. Πολλὰ ἀπεκομίσατο λάφυρα ἐκ τῆς δῃώσεως ταύτης, ἀλλὰ τὸ τιμαλφέστατον πάντων εἷνε ἡ καλὴ παρθένος Χρυσηῒς, θυγάτηρ τοῦ Χρύσου, ἱερέως τοῦ Ἀπόλλωνος. Θρηνῶν ὁ πατὴρ ἐπὶ τῇ ἁρπαγῇ τῆς κόρης του, προωρισμένης βεβαίως νὰ ὑπηρετήσῃ τὰς ἀκολάστους ὀρέξεις ἀρχηγοῦ τινος τῶν Ἀχαιῶν, προσέρχεται εἰς τὸ στρατόπεδον αὐτῶν, «θοὰς ἐπὶ νῆας»,
«λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ’ ἀπερείσι’ ἄποινα,
στέμματ’ ἔχων ἐν χερσὶν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος
χρυσέῳ ἀνὰ σκήπτρῳ, καὶ ἐλίσσετο πάντας Ἀχαιοὺς,
Ἀτρείδα δὲ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαῶν·
»Ἀτρεῖδαί τε καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοὶ,
ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες
ἐκπέρσαι Πριάμοιο πόλιν, εὖ δ’ οἴκαδ’ ἱκέσθαι·
παῖδα δ’ ἐμοὶ λῦσαί τε φίλην τ τά’ ἄποινα δέχεσθαι,
ἁζόμενοι Διὸς υἱὸν ἑκηβόλον Ἀπόλλωνα».
Πάντες οἱ Ἀχαιοὶ ἐκάμφθησαν πρὸ τῶν ἱκεσιῶν τοῦ φιλοστόργου πατρὸς, ἀλλ’ εἷς μόνος ἔμεινεν ἄτεγκτος ἐνώπιον τῆς θλιβερᾶς ταύτης εἰκόνος. Ὁ Ἀτρείδης Ἀγαμέμνων, ἐφ’
