καίῳ καταγωγῆς ἐκ θεῶν καὶ δικαίῳ ἀναγνωρίσεως τῶν περὶ αὐτὸν ἡγεμόνων, ἂν ὁ Ἀχιλλεὺς καλεῖται διογενὴς, διότι εἰς τοὺς γάμους τῶν γονέων αὐτοῦ παρέστησαν οἱ θεοί ἐπὶ τοῦ Πηλίου. ἂν ὁ Ὀδυσσεὺς παρίστησι τὸν τύπον τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς πονηρίας μεταξὺ πάντων τῶν Ἑλλήνων, ὅσοι μετὰ τῶν Ἀτρειδῶν ἦλθον ὑπὸ τὸ Ἴλιον, ἂν ὁ Μενέλαος χαρακτηρίζεται ὡς βοὴν ἀγαθὸς, πάντες δ’ ἐν γένει οἱ πρωταγωνισταί τῆς ἀπαραμίλλου ἐκείνης ἐποποιίας ἀνάγουσι τὴν καταγωγὴν αὐτῶν εἰς θεοὺς, εἷς μόνος ἐξαιρεῖται καθ’ ὁλοκληρίαν τῆς εὐνοίας τοῦ θείου ποιητοῦ· δὲν καλεῖται οὗτος οὔτε διοτρεφὴς, οὔτε βοὴν ἀγαθὸς, οὔτε ἐκπαγλότατος πάντων ἀνδρῶν. Εἷνε ἀπόκληρος πάσης συμπαθείας καὶ χάριτος· εἷνε ὁ αἴσχιστος τῶν ἀνδρῶν, ὅσοι ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον· ὡς τοιοῦτος δὲ στιγματίζεται δι’ εἰκόνων, αἵτινες διῃώνισαν μὲν αὐτὸν ὡς ἥρωα ρωπογραφίας, κατέστησαν δ’ ἀπὸ αἰώνων ἤδη τὸ ὄνομα του συνώνυμον τῷ φθόνῳ, τῇ κακίᾳ, τῇ μοχθηρίᾳ.
Ἡ Μοῦσα τῆς ποιήσεως συνήθως ἀντλεῖ τὰς ἐμπνεύσεις αὐτῆς καὶ τὰς εἰκόνας ἀπὸ τῶν ἀθανάτων προτύπων τοῦ ἀληθοῦς, τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ καλοῦ· ἀλλὰ δὲν δύναται νὰ διεκδικήσῃ τὴν τιμὴν ταύτην, ἂν αἱ ἐμπνεύσεις αὐτῆς δὲν ἀπορρέωσι συγχρόνως καὶ ἀπὸ τοῦ αἰσθήματος τῆς δικαιοσύνης. Ἡ ποίησις δὲν κέκληται μόνον νὰ δημιουργῇ κόσμους ἐκ τῶν θελγήτρων τῆς φύσεως, ἢ ἐκ τῶν αἰσθημάτων τῆς καρδίας, ἢ ἐκ τῶν πτήσεων τῆς φαντασίας πρὸς ἰδεώδεις κόσμους· νὰ κατατρίβῃ τὸν χρόνον αὐτῆς περὶ τὰ ἄσπιλα κάλλη τῆς σελήνης, ἢ περὶ τὰ παρθενικὰ καὶ γοητεύοντα βλέμματα τρυφερᾶς ἐρωμένης. Εἰσερχομένη εἰς τὸ εὐρὺ στάδιον τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας, ἐφ’ οὗ δεινὸς ἑκάστοτε διεξάγεται ἀγὼν ἰδεῶν, αἰσθημάτων, τάσεων, συμφερόντων, ὀφείλει νὰ παραστήσῃ τον ἀγῶνα τοῦτον μετὰ πάσης ἀμεροληψίας καὶ δικαιοσύνης, χωρίς ν’ ἀποκλίνῃ ὑπὲρ τούτου ἢ ἐκείνου, ἀδίκως συμπαθοῦσα καί χαριζομένη. Ἀλλ’ ὁ Ὅμηρος ἐν τῇ περιστάσει ταύτῃ ἐπελάθετο τῶν καθηκόντων τοῦ ποιητοῦ. Ὁ ἀμίμητος σκηνογράφος τῶν ἐμψύχων
