Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1887 - 005.jpg

ΟΛΙΓΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Πρὸς τοὺς κυρίους ἀναγνώστας

Διὰ τοῦ ἀνὰ χεῖρας Ἡμερολογίου δὲν προτίθεμαι ἁπλῶς ν’ αὐξήσω τὸν οὐκ εὐκαταφρόνητον ἄλλως τε ἀριθμὸν τῶν κατ’ ἔτος ἐκδιδομένων τοιούτων. Τοὐναντίον σκοπῶ νὰ παράσχω, ἐν τῷ μέλλοντι κἄν, εἰς τὸ ἑλληνικὸν δημόσιον κἄτι τι ὅλως νέον ὑπὸ πᾶσαν ἔποψιν. Ἡ εὐμενὴς ὑποδοχὴ καὶ αἱ συμπαθεῖς ἐν τῇ δημοσιότητι κρίσεις τοῦ πρὸ ἑνὸς ἔτους ἐκδοθέντος «Γελοιογραφικοῦ Ἡμερολογίου» μου, πρὸς δὲ καὶ ἡ ὁλοσχερὴς ἐν βραχεῖ κατανάλωσις τῶν ἀντιτύπων αὐτοῦ, μὲ παρεθάρρυναν εἰς πληρεστέραν φέτος καὶ εὐρυτέραν αὐτοῦ διαρρύθμισιν. Ἐνόμισα ὅτι ὁ σκοπὸς τοιούτου τινὸς ἐτησίου περιοδικοῦ θὰ ἐξεπληροῦτο πλειότερον, ἐὰν κατωρθοῦτο ἡ ἐν ταῖς κομψαῖς αὐτοῦ σελίσι συγκέντρωσις τῶν ἐγκριτοτέρων παρ’ ἡμῖν λογοτεχνικῶν καλάμων καὶ ἡ ὡς ἔνεστι πιστοτέρα ἐξεικόνισις τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς φυσιογνωμίας ἑκάστου ἔτους διὰ τῆς σκιαγραφήσεως σκηνῶν, ἐντυπώσεων, εἰκόνων, τύπων, χαρακτήρων, ἠθῶν, ἐθίμων, ψυχολογικῶν τάσεων, καὶ ἠθικῶν φαινομένων, εἰλημμένων ἐκ τοῦ συγχρόνου βίου, πρὸς δὲ καὶ διὰ τῆς παραθέσεως χρονογραφικῶν γεγονότων καὶ στατιστικῶν ἀριθμῶν, ἀναγομένων εἰς πάντας, εἰ δυνατὸν, τοὺς κλάδους τῆς ἐθνικῆς ἐργασίας, δι’ ὧν νὰ ὑποσημαίνηται ἐν μικρογραφίᾳ ἡ ὅλη ἑκάστου ἔτους κίνησις. Διὰ τοῦτο ἀπεδόθη χρονογραφικὸς κυρίως χαρακτὴρ εἰς τὸ ἀνὰ χεῖρας Ἡμερολόγιον, εἰ καὶ τὸ στατιστικὸν μέρος ἐγένετο ἀτυχῶς ἐλλιπὲς δι’ οὓς λόγους ἐν ὑποσημειώσει τοῦ οἰκείου ἄρθρου ἐξεθέμην, ἐπὶ τῇ ἐλπίδι τῆς διὰ τοῦ χρόνου συμπληρώσεως αὐτοῦ. Θέλων δὲ νὰ καταστήσω τὸ ἔργον αὐτόχρημα ἑλληνικὸν — ἅς μοι ἐπιτραπῇ ἡ λέξις — ἔχον ἄμεσον καὶ κοινὸν τὸ ἐνδιαφέρον, ἀπεσκυβάλισα ἀπ’ αὐτοῦ ὅ,τι ἀλλότριον τὴν ἔννοιαν, τὴν ἔμπνευσιν καὶ τὸν σκοπὸν παραλαμβάνει συνήθως ἡ κρατοῦσα παρ’ ἡμῖν μίμησις ἐκ τῆς διαφημιζομένης ξένης φιλολογίας, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ἐκ τῆς φιλολογικῆς παθολογίας, ἥτις, καθ’ ἡμᾶς τοὐλάχιστον ἐν Γαλλίᾳ ἰδίως, ἐξ ἧς μεταφυτεύονται τὰ πλεῖστα, οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν εἰμὴ σύμπτωμα νοσογόνων ἠθικῶν αἰτιῶν, μηδαμῶς ἀντιστοιχουσῶν πρὸς τὸν καθ’ ἡμᾶς κοινωνικὸν καὶ ἱστορικὸν βίον. Ἀξιῶ ἄλλως τε ὅτι ὁ φιλολογικὸς πλοῦτος τῆς Ἑλλάδος πρόκειται ἀκόμη ἄθικτος καὶ ἀνεκμετάλλευτος. Τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, ἡ ἱστορία, αἱ παραδόσεις, αἱ ἀστείρευτοι πηγαὶ τῆς κλασικῆς ἀρχαιότητος, αἱ κατὰ τόπους παραλλαγαὶ τῶν κοινωνικῶν καὶ οἰκογενειακῶν ἕξεων, αὐτὸ ἀκόμη τὸ ἔδαφος, ἡ γεωγραφικὴ θέσις καὶ τὸ κλῖμα καὶ ὁ οὐρανὸς τῆς ἡμετέρας χώρας, ἀρκοῦσι νὰ παράσχωσι πλοῦτον φιλολογικῆς ἐργασίας καὶ ἀνεξάντλητον ταμεῖον δρα-