Ὁ μεταβαίνων σήμερον εἰς Ὠρωπὸν δὲν φοβεῖται τὸν Ἀρβανιτάκην, οὐδ’ ὁ διερχόμενος διὰ τῆς ἁμαξιτῆς ὁδοῦ τῆς Κηφισσίας συλλογίζεται τὸν Νταβέλην, ὅπως ὁ ἐπὶ σιδηρῶν ἐλασμάτων διατρέχων τὴν Κακὴν Σκάλαν μόλις ἴσως ἐνθυμεῖται τὸν Σκίρωνα. Εὐτυχῶς ἡ ἀσφάλεια τῶν ὁδῶν, ἥτις ἐπικρατεῖ ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν πλήρης ἐν Ἑλλάδι, μετέθεσεν οὕτως εἰπεῖν τὴν λῃστείαν ἀπὸ τῆς δικαιοδοσίας τῆς δικαιοσύνης εἰς τὴν σφαῖραν τῆς ἱστορίας, ἂν μὴ τῆς μυθολογίας, ἢ τοὐλάχιστον τῆς μυθιστορίας. Μετὰ μίαν ἴσως γενεὰν τὰ ὀνόματα τοῦ Ἀρβανιτάκη, τοῦ Νταβέλη καὶ τοῦ Σκίρωνος θὰ συμφύρωνται ὡς ὀνόματα συγχρόνων καὶ εἶνε φόβος μὴ ὁ μὲν Θησεὺς, ὑπολαμβάνηται ἀποσπασματάρχης τις μὲ στολὴν χωροφύλακος, κρημνίζων ἀπὸ τῆς σιδηροδρομικῆς γεφύρας τῆς Κακῆς Σκάλας τὸν Σκίρωνα φουστανελλοφοροῦντα, ὁ δὲ Ἀρβανιτάκης ἢ ὁ Νταβέλης θεωρῶνται ὡς ῥοπαλοφόροι λῃσταὶ τῶν παναρχαίων χρόνων. Ἡ σύγχυσις θὰ εἷνε τόσῳ μᾶλλον εὔκολος καθ’ ὅσον ἐν τῇ λῃστείᾳ οὔτε ἡ κακουργία ἤλλαξε φύσιν οὔτε τὰ μέσα τῶν δραστῶν μετεβλήθησαν σὺν τοῖς χρόνοις. Πρὶν ἢ λοιπὸν τὰ ὅρια τῆς ἀρχαιότητος καὶ τῶν νέων χρόνων συγχυθῶσιν ἐντελῶς, ἃς ἐπιτραπῇ νὰ ἐκθέσω ἐνταῦθα τὴν ἱστορίαν μιᾶς λῃστρικῆς συμμορίας, ἥτις δὲν γράφεται μὲν ἐνταῦθα διὰ πρώτην φορὰν, ἀλλ’ ὑποθέτω, ὅτι εἶνε ἄγνωστος εἰς πολλοὺς τῶν ἀναγνωστῶν. Ἡ ἱστορία μου δὲν εἶνε μὲν χθεσινὴ, ἀλλὰ δὲν εἷνε καὶ τόσον παλαιὰ ὅσον ὁ Σκίρων. Διὰ τοῦτο πρὸς ἀποφυγὴν οἱωνδήποτε σκανδάλων προτιμῶ νὰ ὀνομάσω τὰ δρῶντα πρόσωπα δι’ ἀρχαίων ὀνομάτων, ἀποκρύπτων τὰς ἀληθινὰς αὐτῶν ὀνομασίας. Ἀλλὰ δὲν σημαίνει καὶ πολὺ, ἀφ’ οὗ πᾶσα διήγησις περὶ λῃστῶν, ὅπως ἔχῃ ἐνδιαφέρον, ἐνέχει τι τὸ μυθικόν.
Ἡ σκηνὴ συμβαίνει παρὰ τὰ παλαιὰ σύνορα τοῦ βασιλείου ἐν
_-_068.jpg&oldid=110234){kind=link}