τὸ μεσονύκτιον; — ὀλίγον ἔλειψε νὰ γίνω ἥρως κωμῳδίας, ἡ ὁποία ὡς γνωρίζεις, καταλήγει συνήθως εἰς τὸ ξύλο.
Ἐννοεῖς ὅτι τὸ πρᾶγμα μένει μυστήριον, διότι εἶνε κἄτι τι τὸ ὁποῖον δὲν πρέπει νὰ γραφῇ.
Παραλείπω ἄλλα ἐπεισόδια καὶ σκηνὰς κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον κωμικοτραγικάς, καὶ — ὅπερ σπουδαιότερον — ἡμέραν τινὰ ἔμεινα νῆστις, διότι ὁ μικρὸς ὀψοπώλης τῆς ἀγορᾶς εἶχε τὴν καλωσύνην νὰ διευθύνῃ ἀλλαχοῦ — γνωρίζεις ποῦ ; — τὸ ὀρεκτικὸν φορτίον του.
Ἐν τούτοις ἐγώ, ἐκτὸς ἑνὸς γεύματος τὸ ὁποῖον ἔφαγον διὰ λογαριασμόν σου, καὶ ἑνὸς ξύλου, τὸ ὁποῖον δὲν ἐπρόφθασα νὰ φάγω διὰ λογαριασμόν σου, σοῦ ἐπέστρεψα τὸν γροῦπον, τὰ συγχαρητήρια καὶ τὰ ἀρώματα τῆς πολυποθήτου ἐκείνης ἐπιστολῆς.
Ἆρά γε σὺ δὲν μοὶ ὀφείλεις τίποτε ; Ἐρεύνησον τὰ κατάστιχά σου, διότι, νομίζω, ἐπὶ τῆς ἀπορίας μου ταύτης κἄτι τι πρέπει νὰ γραφῇ.
- Ἀθῆναι, Σεπτέμβριος τοῦ 1885.
Σκοκ.
