Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
ΚΩΝΣΤ. Φ. ΣΚΟΚΟΥ
θὰ εὐτυχήσῃς μόνον,
ἂν σὺ ὡς τὴν ἀρχαίαν
ἐκείνην ἱστορίαν
δημιουργήσῃς νέαν.
Ὅστις ἐνδόξως τελευτᾷ
ἔζησεν ἤδη ἀρκετά.
Ὅστις εἰς αὐτὸν τόν βίον
χρήσιμος δὲν ἠδυνήθη
νὰ γενῇ εἰς τὸν πλησίον,
κατὰ λάθος ἐγεννήθη.
Ὅταν εὐτυχῇς 'στὸ σκότος
τί χρειάζεσαι τὸ φῶς;
ἀμαθὴς, κ' εἰς ὅλα πρῶτος·—
τύφλαις νἄχῃ ὁ σοφὸς.
Ὅταν ὁ γέρων πλούσιος ἔδιδε τὴν εὐχήν του
λέγων εἰς τὸ παιδί του
«Ἐγὼ εἰργάσθην ἀρκετά ἐπὶ ζωῆς μου, ἄρα
» σὺ ἀναπαύσου», ἔδιδεν ἀντὶ εὐχῆς κατάρα
Εἰς ὃν τινα δι' αὔριον διήνυσε τὸν βίον του,
τρεῖς λέξεις τὸ μνημεῖόν του
ἂν ἔφερε, θὰ ἔφθανε·
«Χωρὶς νὰ ζήσῃ πέθανε».
(Εἰς νεογνόν.)
Ἒρχεσ’ ἐν τῷ κόσμῳ κλαίων
ἐνῷ γύρῳ σου γελοῦν·
εἴθε νὰ γελᾷς ἐκπνέων
καὶ οἱ ἄλλοι νὰ θρηνοῦν.
62
